Այն ժամանակ ավագ քահանաները, Օրենքի ուսուցիչներն ու ժողովրդի երեցները հավաքվեցին Կայիափա անունով քահանայապետի ապարանքում և որոշեցին նենգությամբ ձերբակալել Հիսուսին ու սպանել։ Բայց ասում էին.
Այս տոնի ժամանակ թող չլինի, որպեսզի ժողովրդի մեջ խռովություն չծագի։
Երբ Հիսուսը գտնվում էր Բեթանիայում, բորոտ Սիմոնի տանը, նրան մոտեցավ մի կին, որ մի շիշ թանկարժեք յուղ ուներ, և յուղը թափեց Հիսուսի գլխին, երբ նա սեղան էր նստել։ Երբ աշակերտներն այս տեսան, բարկացան և ասացին.
- Ինչո՞ւ այսպես վատնել այդ անուշահոտ յուղը. կարելի էր այն վաճառել թանկ գնով և դրամը տալ աղքատներին։
Հիսուսն իմացավ այդ և ասաց նրանց.
- Ինչո՞ւ եք անհանգստացնում այդ կնոջը, քանի որ նա մի լավ բան արեց ինձ համար։ Աղքատներին միշտ ձեզ հետ ունեք, բայց ինձ միշտ ձեզ հետ չեք ունենա։ Իմ մարմնի վրա նա այդ յուղը թափեց ի նշան իմ թաղումի։ Լա՛վ իմացեք, որ աշխարհում ո՛ւր էլ որ Ավետարանը քարոզվի, մարդիկ պիտի խոսեն նրա արածի մասին և հիշեն նրան։
Ապա տասներկու աշակերտներից մեկը, որը կոչվում էր Հուդա Իսկարիովտացի, գնաց ավագ քահանաների մոտ և ասաց նրանց.
- Ի՞նչ կտաք ինձ, եթե Հիսուսին ձեզ հանձնեմ։
Նրանք երեսուն արծաթ դահեկան հաշվեցին և տվեցին Հուդային։ Դրանից հետո նա հարմար առիթի էր սպասում Հիսուսին մատնելու համար։
(Մատթեոսի ավետարան 26:3-16)
