Եվ սա արդեն սովորություն, ավանդույթ է դառնում… Եվ նաև բոլորի մոտ, սոցցանցերում՝ ևս…
Կպնում են մի թեմայից ու գնա՜ց…
Հազար տեսակ, հազար բնույթի, միանման ու միատեսակ, նույնաբովանդակ, նույն երևույթը հարկ են համարում անպայման գրել ու կարծիք հայտնել՝ սկսած զոհերից, վերջացրած որերորդական բաներով:
Եվ երկու օր թմբկահարելուց հետո մոռանում, որ աղի արցունք են թափել…
Հա՛, հայի գենից, թխամորթի ու հայ աղջկա նկարից, հային ոչ հարիր թեմաներից ի՞նչ կա…
Նկար էր էլի… Ավելի լա՞վ չէր անուշադրության մատնեիք և ոչ թե աշխարհով մեկ թմբկահարեիք… Հա՛, Բաքու փախած հուդաներին էլ մոռացեք ու ընդհանրապես մի հիշեք նրանց գոյության մասին… Նրանք այլևս մեռած են հայ ժողովրդի համար… Նրանք մեռել են, չկան, ու իմ կարծիքով՝ մոռանալ է պետք, չգրել, չհիշել, չհիշատակել և այսուհետ իրենց հետևորդ թրքանման շանորդի վիժվածքներին էլ մոռանալ…
Ամեն անգամ հազար զիբիլ եք տեսնում՝ աղբ, աղտեղություն ու զզվում եք, չեք գրում այդ մասին, փորձում եք չհիշել, ուրեմն՝ նրանց էլ մոռացեք լրիվ, վերջնական ու հիմնովին… Նրանք թուրքի սերունդ են ու գնացին իրենց հայրենակիցների մոտ...
Նյութի աղբյուր՝ https://www.facebook.com/robert.melkonyan.9/posts/957251317738853?notif_t=close_friend_activity¬if_id=1484988137026337
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել