Եվ այսօր ահա կարծես ոչինչ էլ չի փոխվել երեկվանից, ամեն ինչ դատարկ է, և միևնույն ժամանակ տափաստանային լռությունն է գոչում…
Երեկ` երկու ամիս առաջ, ատելությամբ ողողված սիրտն էր նրա բղավում, ատում էր, նողկում… Նա ատում էր նրան ավելի շատ, քան հենց ինքն իրեն էր սիրում…
Երեկ` երեք ամիս առաջ, չգիտակցված գոյատևում էր նրա հոգին: Նա կուսական քարանձավի մեջ լքված մի ճղճիմ արարած էր կարծես դարձել:
Երեկ` չորս ամիս առաջ, դավաճանության և խաբեության քարերն էր նա գլորում ցած` կանգնած լեռան գագաթին: Նետում էր ցած մեծ հուզականությամբ և խանդավառությամբ. չէ՞ որ էլ ոչ ոք չէր կարող ոչ ոքի հարվածել այդ քարերով, դրանցով մի հարվածն անգամ բավական էր, որպեսզի մարդն ընկնի խորը անդունդը, որից դուրս գալը կարող է բազմաթիվ երեկներ տևել…
Երեկ` հինգ ամիս առաջ, նա բացահայտեց ճշմարտությունը` դառը սուտը:
«Ստոր և անաստված»,- գոչում էին տան պատերը:
Գցվելով դուրս երեկվա մթին՝ նա սկսեց զրուցել ծառերի, դատարկ մայթերի վրա վաղուց չորացած տերևների և ցրտից կուչ եկած աղբամանների հետ…
Մեկ,երկու,երեք քայլ, և նա հայտնվեց խաչմերուկում: Պետք էր որոշել, որ մայթի ծառին մոտենալ և զրուցել…
Նայեց աջ, ձախ,ետ և առաջ և փռվեց գետնին: Ողբաց աղիողորմ, ինչպես նոր ծնված մի մանկիկ:
Աչքերից թափված արցունքները այնքան վիթխարի և ծանր էին, որ ճեղքելով գետինը՝ ընկնում էին դժոխք, իսկ դժոխքի ստոր սատանաները կարծում էին, որ իրենց համար բնությունն է անակնկալ պատրաստել անձրևի տեսքով: Իսկ այդ պահին նրա աչքերում միայն մի ստոր սատանա կար…
Բայց չէ՞ որ երբեմն էլ մենք հայտնվում ենք հենց կյանքի խաչմերուկում և երբեմն սխալ ճանապարհով գնալով ինքներս մեզ վրա ենք վերցնում մեր սխալների պատճառով հանդիպած փոքրոգի մարդկանց մեծահոգի ընկալելու մեղքը. չէ՞ որ միգուցե եթե նա երեկ` մեկ տարի առաջ, չհագներ այդ մարջանագույն զգեստը և կարմիր վերարկուն, ապա գուցե և ճակատագրի չար ստվերը չկարողանար այդ օրը մթության մեջ ճանաչել իրեն և հետապնդել, ինքն էլ կգնար առաջ` առանց ետ նայելու…
Երեկ` վեց ամիս առաջ, երբ տերևները նոր էին հագնում իրենց կանաչադեղնավուն զգեստները, երբ նրանք նոր էին պատրաստվում ընկնել և բազմել խորդուբորդ փողոցներին,զբոսնում էր նա` այժմյան հին եսս…
Անորոշությունն էր պատել նրան, նա չէր հասկանում՝ ինչ էր կատարվում, կարծես երջանկության գագաթին դեռ չհասած՝ նա ցած էր գլորվում: Այդ օրը նա վար դրեց գրիչը և խոստացավ այլևս չգրել: Սակայն ալսօր` նոր եսս խախտում եմ նրա խոստումը և գրում եմ` թողնելով հին եսիս չուգունե երկնքի երկնակամարում, մոռանալով այն, ինչ ստիպեց ինձ վեց ամիս շարունակ լռել` կուտակելով այս խոսքերը սրտումս, խոսքեր, որոնց վաղեմության ժամկետն արդեն անցել է, որոնք այլևս չեմ կարող նետել քո դեմքին և թեթևացած հոգոց քաշել…
Գիտես` ես, այդ ես եմ իմ խղճի տերը, իսկ դու` քո չեղած խղճինը…