Որքան արվեստագետներ են մեծամտորեն հրաժարվում իրենց փոքր մարդ գիտակցելուց: Սակայն այդ իր «փոքրության» գիտակցումը բավ է ճշմարիտ տաղանդ ձեռք բերելու համար: Քանի որ, ի հակառակ իր մասին սեփական կարծիքի, նրանք ակամա ստրուկ են մնում, որ ավելի բարձր են կանգնած այն միջին մակարդակից, որ այդքան արհամարհում են: Իսկ որքան են այլք, որ ընդհակառակը, համոզված են, որ հանճարեղության համար բավական է ընդհանուր մակարդակին իջնելը, և նրանք իջնում են, բայց արդեն երբեք չեն կարողանում դրանից վեր կանգնել: Այդ երկու ծայրահեղությունները, ի դեպ, միմյանց լրացնում են: Արվեստը, որը ժխտում է առօրեականության ճշմարտությունը, դատապարտված է անկենդանության: Սակայն միայն առօրեականությունն էլ նրա կյանքի համար, միևնույն է, քիչ է: Այդ պատճառով էլ արվեստագետը չի կարող անտեսել իրականությունը, և նրա խնդիրն է` դրան ավելի բարձր արդարացում պարգևելը: Ինչպե՞ս կարող է նա այն արդարացնել, եթե իր համար, որպես կանոն, ընտրել է այն քամահրելը: Եվ միաժամանակ` ինչպե՞ս այն փոխակերպել, եթե նա որոշել է դրա գերին դառնալ:
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
