Այն, որ քաղաքական գործիչներն են հաճախ դիմում մանիպուլյացիաների, ինչ-որ տեղ հասկանալի է, իրենց գործունեությունն է այդպիսին, սակայն երբ նման քայլերի են դիմում հանրային կարծիքի վրա պոտենցյալ ազդող դեմքերը, փոքր-ինչ անհասկանալի է:
Նոր կառավարության առաջին արժանիքը հին, օդիոզ դեմքերի հեռացումն էր գործադրից, ինչպես նաև պետական ուռճացված ապարատի, ծախսերի կրճատման գործընթացի մեկնարկը:
Բայց նման դեպքերում միշտ կհայտնվի մեկն ու կասի, որ, օրինակ, նոր վարչապետը աշխատանքից չհեռացրեց X պաշտոնյային, ինչը ցույց է տալիս, որ նա քաղաքական կամք չունի կամ հաշվի չի նստում հանրային կարծիքի հետ:
Եթե նոր վարչապետն ի զորու է եղել Գագիկ Բեգլարյանին կամ Սյունիքի մարզպետին (անկախ ամեն ինչից՝ երկուսի նկատմամբ էլ անտարբեր վերաբերմունք ունեմ) աշխատանքից ազատել, կարծում եմ՝ ազնիվ չեն բոլոր այն մարդիկ, ովքեր ինչ-որ 2-3-րդ էշելոնի չինովնիկների վերանշանակումը հանրային կարծիքի անտեսում կամ նոր կառավարության ձախողում են համարում. ավելին, դա ավելի շատ ցույց է տալիս, որ այդ մասին խոսողները տվյալ հարցում այլ շահագրգռվածություն ունեն, իսկ թե ինչպիսին՝ իրենք կիմանան:
