Ավտոբուսների վթարները շատ ժամանակ կապված են լինում նրա հետ, որ վարորդը քնով է ընկնում ու մոռանում է, թե «ինչի համար էինք հավաքվել»: Վերջին մի 3 տարվա մեջ մի քանի անգամ Երևան-Մոսկվա մայրուղու վրա վթարներ եղան, որոնցից շատերը, ինչպես հետագայում ասվեց, վարորդի մեղավորությունով է եղել, ավելի կոնկրետ՝ վարորդի քնի պատճառով:
Բան չունեմ ասելու, 2300 կմ հեռավորությունը 96 թիվ Մերսեդես Վիտոյով կտրել-անցնելը նմանվում ա Ֆորտ Բոյարի փորձության: Սրան էլ եթե գումարենք էն, որ շատ ժամանակ վարորդը փոխարինող չի ունենում, էտ ճանապարհորդությունը орел и решка-ի պես բանա դառնում, յա սենց կլինի, յա՝ նենց:
Բայց հարցը մենակ Երևան-Մոսկվան չի ու ոչ էլ 2300 կմ-ը: Մի օր, օրինակ, Հայաստանից գնում եմ Վրաստանի հեռավոր քաղաքներից մեկը նորմալ ուղևորափոխադրող ավտոբուսով... Ուրեմն՝ լուսադեմին հասել էինք Քոբուլեթի, կեսը քնած են ավտոբուսի մեջ, ես էլ շոֆերի կողքն էի նստած, աչքս, չգիտեմ ոնց, կպել էր... Մեկ էլ մեկը ոնց որ ասեր՝ «ապե՛ր, հե՛լ, գնում ենք էն աշխարհ»: Աչքերս բացեմ, տենամ ավտոն իներցիայով գնումա, շոֆերն էլ մուշ-մուշ քնելա ռուլին: Դե հիմա ո՞նց գոռամ, բա որ վեր թռնի, կտրուկ աջ-ձախ անի կամ, չգիտեմ, մի վատ բան անի: Վերջը հեռվից գալով, տոպրակ խշխշացնելով, շիտոկին խփելով ձյաձին հանեցի քնից, նորմալ հասանք տեղ, բայց ոչ մեկ չիմացավ, թե ինչ էր կատարվում:
Ասածս ի՞նչ ա... Սա գլոբալ երևույթա, որի դեմը պետք ա առնել: Ու կապ չունի՝ ուր ենք գնում՝ Մոսկվա, թե Աբարան, շոֆերը լյուբոյ պահին կարա քնի, ու լավ բան չլինի: Կարելիա հազար բան մտածել, հազար բան անել, սրա դեմն առնել:
