Այսպես ասած, (շատ կոպիտ ասած) «բրենդային պատերազմներ»-ի օրինակներ եթե փնտրենք քաղաքական շուկայում, ապա ամենացցունն էս պահին «Լուսավոր Հայաստան»-«Քաղաքացիական պայմանագիր» դուետն է:
Քաղաքական մարքեթինգային տեխնոլոգիաները որոշ օբյեկտիվ և հաճախ նաև սուբյեկտիվ պատճառներով լայնորեն չեն կիրառվում մեր քաղաքական շուկայի խաղացողների կողմից, բայց ժամանակ առ ժամանակ լավ դրսևորումների ենք ականտես լինում:
Մի թարմ օրինակի մասին եմ ուզում գրել, որի հիմքում հնարավոր է՝ ոչ միայն տեխնոլոգիական արմատներ կան, բայց, այնուամենայնիվ, մենք կֆիքսվենք տեխնոլոգիական արդյունքի վրա:
Գյումրիում Լուսավորը սատարեց Գալային, իսկ Վանաձորում հանդես եկավ սեփական դրոշակով: ՔՊ-ն երկու դեպքում էլ սեփական ցուցակով էր մասնակցում:
Արդյունքում ՔՊ-ն երկու քաղաքում էլ քիչ ձայներ հավաքեց: ՔՊ-ականներն իրենք էլ կփաստեն, որ անկախ նրանից, թե որքանով էին «մի քայլ առաջ» կամ հակառակը այս ընտրություններում, իրենց հավաքած ձայների քանակը հուշում է, որ ժողովրդի շրջանում մեծ վստահություն չունեն: Այսպիսով, արդեն վերջնականապես խարխլվում է «համար 1 ընդդիմության»` ի սկզբանե վստահություն չներշնչող թեզը:
Լուսավորը, Վանաձորում զգալի ձայներ ստանալով, երկրորդ տեղը զբաղեցրեց: Քաղաքական մկաններ ցուցադրեց լոկալ տարածքում: Գյումրիում Լուսավորի թույլ դիրքերի վրա ոչ ոք չի ֆիքսվի, քանզի ճիշտ մարտավարության արդյունքում նրանք սեփական ցուցակով չէին գնացել` հավանաբար գնահատելով պոտեցիալ հնարավորությունները:
ՔՊ-ի համար Հրազդանը, իսկ ԼՀ-ի համար Վանաձորը մկաններ ցույց տալու, իմիջի առաջմղման և ներքին վստահություն ստանալու հարթակներ էին: Երկուսն էլ հարգանքի արժանի պայքարեցին իրենց լոկալ «խաղադաշտերում», բայց «չուժոյ» հարթակներում ՔՊ-ն գրանցեց կառուցած տեղեկատվական միֆերից շատ ավելի ցածր արդյունքեր, իսկ ԼՀ-ն որոշակիորեն շրջանցեց դրանք:
Այս իրադարձությունները հաստատ հետքեր կթողնեն 2 կառույցների իմիջների վրա: Թե այդ հետքերի ազդեցության համազորն ինչպիսին կլինի, կարճ ժամանակ անց կհասկանանք:
