Միշտ վստահությամբ ենք լցված և գիտենք, որ այնքան ժամանակ, քանի դեռ այս մարմնի մեջ ենք բնակվում, դուրս ենք մնում մեր իսկական տնից, հեռու՝ Տիրոջից, որովհետև հավատով ենք ապրում՝ առանց տեսնելու նրան։ Բայց վստահություն ունենք և առավել ևս կուզենայինք դուրս գալ այս մարմնից և լինել Տիրոջ մոտ։ Ուստի մնանք այս մարմնի մեջ, թե հեռանանք, մեր միակ ձգտումն է հաճելի լինել Աստծուն, որովհետև մենք բոլորս էլ պիտի կանգնենք Քրիստոսի ատյանի առաջ, որպեսզի յուրաքանչյուրն իր մարմնով ընդունի երկրի վրա իր կատարած բարի կամ չար գործերի հատուցումը։
Գիտենք, որ Քրիստոս մեռավ բոլոր մարդկանց փոխարեն, և հետևաբար, բոլորն էլ միասին մեռան: Քրիստոս մեռավ բոլորի համար, որպեսզի հավատով կենդանացողներն այլևս չապրեն իրենք իրենց համար, այլ նրա համար, ով մեռավ և հարություն առավ իրենց համար… Որևէ մեկը, որ միացած է Քրիստոսին, նոր արարած է. նա այլևս այն չէ, ինչ որ նախապես էր, որովհետև ամբողջությամբ նորոգվեց: Եվ այս նորոգումը գալիս է Աստծուց, որ Քրիստոսի միջոցով մեզ հաշտեցրեց իր հետ ու նաև պաշտոն տվեց մեզ՝ ուրիշներին էլ հաշտություն բերելու:
(Պողոս առաքյալի երկրորդ նամակը կորնթացիներին 5:6-10, 14-15, 17-18)
