Հիսուսը դարձյալ գնաց Գալիլեայի լճի եզերքը։ Ամբողջ ժողովուրդը նրա մոտ էր գալիս, իսկ նա ուսուցանում էր նրանց։ Մինչ նա գնում էր, տեսավ Ալփեոսի որդի Ղևիին, որը նստած մաքս էր գանձում, և ասաց նրան.
-Հետևի՛ր ինձ։
Ղևին ելավ և հետևեց նրան։ Ապա Հիսուսը ճաշի նստեց նրա տանը, որտեղ կային նաև բազում մաքսավորներ և մեղավորներ, որոնք Հիսուսի և նրա աշակերտների հետ սեղան էին նստել, որովհետև շատերն էին հետևում նրան։ Օրենքի ուսուցիչներն ու փարիսեցիները երբ տեսան, որ Հիսուսը մաքսավորների և մեղավորների հետ է ճաշում, նրա աշակերտներին ասացին.
-Ինչո՞ւ է նա մեղավորների և մաքսավորների հետ ուտում ու խմում։
Հիսուսը երբ լսեց այս, ասաց նրանց.
-Առողջնե՛րը չեն, որ բժշկի կարիք ունեն, այլ հիվանդները։ Ես չեկա արդարներին կանչելու, այլ մեղավորներին։
Հովհաննեսի աշակերտները և փարիսեցիներն ինչ-որ առիթով ծոմ էին պահում. ոմանք եկան և Հիսուսին հարցրին.
-Ինչո՞ւ Հովհաննեսի աշակերտները և փարիսեցիները ծոմ են պահում, իսկ քո աշակերտները չեն պահում։
Հիսուսը նրանց պատասխանեց.
-Կարո՞ղ եք հարսանիք հրավիրվածներին ասել, որ ծոմ պահեն, երբ փեսան տակավին իրենց հետ է։ Այնքան ժամանակ, քանի դեռ փեսան իրենց հետ է, մի՞թե կարելի է ծոմ պահել։ Կգա ժամանակ, երբ փեսան կվերցվի իրենցից, և ապա իրենք էլ ծոմ կպահեն։
(Մարկոսի ավետարան 2:13-20)
