Newmag.am-ը գրում է.
Ես միակ երեխան էի, որն օրվա վերջում ստուգում էր փոստարկղը: Բանն այն է, որ մայրս երբեք չի վստահել էլեկտրոնային փոստին, ֆեյսբուքին կամ ՍՄՍ-ներին: Մյուս երեխաները հաղորդագրություններ էին ուղարկում իրենց ծնողներին, իսկ ես փոստարկղի մոտ կանգնած նամակի էի սպասում:
Քոլեջն ավարտելուց հետո, երբ տեղափոխվեցի Նյու-Յորք, շատ ճնշված էի: Միակ բանը, որ անցավ մտքովս, մորս պես նամակներ գրելն էր… անծանոթներին: Հազարավոր նամակներ գրեցի: Ամեն տեղ թողնում էի դրանք՝ սրճարաններում, գրադարաններում, ՄԱԿ-ի շենքում… Դրա մասին նույնիսկ բլոգ գրեցի: Խոստացա, որ եթե ինչ-որ մեկը ձեռագիր նամակ ցանկանա, ես կգրեմ՝ առանց ավելորդ հարցերի: Մի գիշերում էլեկտրոնային փոստս վերածվեց այսպես ասած՝ կոտրված սրտերի կացարանի:
Միայնակ մայրը` Սաքրամենտոյից, ճնշված աղջիկը` Կանզասից, բոլորը խնդրում էին գրել իրենց:
Այսօր ես հիմնել եմ գլոբալ մի կազմակերպություն, որը զբաղվում է հենց այդպիսի նամակներով: Անծանոթ մեկը գրում է մեկ այլ անծանոթի, երբ նա ամենից շատ է սպասում այդ նամակին: Նրանք դա չեն անում երբևէ հանդիպելու կամ սուրճ խմելու ու միասին ծիծաղելու ակնկալիքով: Նրանք պարզապես գրում են իրար փոստով:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ