Առավոտյան ես կրկին կբացեի պատուհանը: Բայց միայն կիսաբաց կանեի: Չէ՞ որ դա քեզ համար մեծ նշանակություն ուներ: Չէ՞ որ կիսաբաց պատուհանը հուշում էր, որ քեզ սպասող կա: Եվ չնայած որ իմ տան ճանապարհը երկար էր ու քարքարոտ, չնայած այդ օրը հորդ անձրև կգար, և քամին տերևներ կպոկեր, մեկ է դու կգայիր, որովհետև քեզ սպասող կար: Կիսաբաց պատուհանը իմ հուշող նամակն էր քեզ, որ ես կամ, որ ես սպասում եմ: Դու նույնիկ դուռը չէիր թակում, կամաց քայլերով կմոտենայիր խոհանոցի դռանը ու որոշ ժամանակ կնայեիր ինձ: Եվ միայն «ինձ թեյ կտա՞ս» հարցից ես կհասկանայի, որ իմ կարիքն ունես: Չէ՞ որ քո ամենանկեղծ ժպիտը ես էի պարգևում:
Եվ մենք թեյում էինք: Թեյե՞լ: Ոչ, ոչ: Մեր թեյը միշտ սառչում էր, քանի որ մենք նույնիսկ կում չէինք անում դրանից: Երկար ժամանակ անխոս մնալուց հետո դու կբռնեիր ձեռքս, իսկ ես կսկսեի խաղալ մատներիդ հետ: Ես այդ րոպեները կերկարացնեի հազարավոր ժամերով, քանի որ քո ձեռքերի տաքությունից առավել հաճելի երևույթ չկար այս աշխարհում: Հետո դու կնստեիր կողքիս ու մեջքիցս ամուր կգրկեիր իրանս: Իսկ ես այդ ժամանակ կվայելեի սրտիդ զարկերի ձայնը ու ականջ կդնեի շնչառությանդ: Եվ միայն կիսաբաց պատուհանից ներս սողոսկող քամին կհուշեր, որ ես իրականության մեջ եմ: Գնալուց դու էլի ոչինչ չէիր ասի: Չէիր ասի, որ էլի ես գալու, բայց ես գիտեի, որ էլի կգաս, որովհետև ես քեզ էլի կսպասեմ: Բայց մի օր, երբ միայնությունից շնչահեղձ էի լինում, և անկարողությունը ստիպում էր արտասվել, դու չէիր արձագանքում: Եվ կիսաբաց պատուհանը շաբաթներով բաց էր մնում, չնայած ցուրտ գիշերներին: Այդ ժամանակ ես ամենից շատ ուզում էի քո ոտնաձայները լսել և միայն քո ‹‹ինձ թեյ կտա՞ս››-ը: Բայց կիսաբաց պատուհանը քեզ ոչինչ չէր ասում: Եվ փակվեց այն: Դու էլ երբեք չեկար: Երևի ես քեզ էլ չսպասեցի...
Եվ դու էլ ստիպված չես լինի անցնել իմ տուն բերող երկար ու քարքարոտ ճանապարհը, թեկուզ անձրևին ու քամուն, թեկուզ, որ դու ինքդ քո անկեղծ ժպիտին կարոտած լինես: Մեր միջև եղած պատուհանը էլ չի բացվի:
Նենե