Ուրբաթ օրը եթերի էի, քննարկվում էր Բաբաջանյանի արձանը և դրա շուրջ կապված քաղաքական աստառը։ Այս թեմայով կարծիքս բազմիցս արտահայտել եմ։
Ստուդիայում էլ արտահայտեցի,ու о чудо, Բաբաջանյանին մինչ գալս մարդասպան հանողն ու Սաֆարովի հետ համեմատողն, իր դեմքին լսելով կարծիքս, այլ բան չգտավ,քան նեղացկոտ կնոջ վարքագծով ստուդիայից գնալ։
Ինչ ասեմ, իհարկե ֆեյսբուքի պատին, կամ կոմպի դեմը նստել ու մահացած մարշալին անպատվել շատ քաջություն չի պահանջում բայց երեսին , կյանքում պատասխան ստանալ ու պնդել կարծիքդ, այլ ոչ թե թռնել ստուդիայից, այստեղ արդեն պռոբլեմներ են սկսում։
Ու երբ որ մարդկանց փաստերն ես աչքները մտցնում, որոնք տարբերվում են վերևից իջեցրած մետոդիչկայից, այստեղ մնում է միայն հիստերիկանալ ու թռնել։
Իսկ փաստերը շատ ցցուն են։
Եվ վերջում, խորհուրդ։ Իջեք Բաբաջանյանի թեմայից։ Դուք այդքան չկաք, որ իր մասին կարծիք կազմեք։ Առավել ևս անպատվեք։ Դուք այսօր հունգարացի եք, երեկ խախոլ, վաղը թուրք։
Անազգ ու անհայրենիք մեդիաոջիլներ։
