Ո՞րն է լավ կյանքի գրավականը. երջանկության 75 տարվա հետազոտության եզրակացությունը

Newmag.am-ը գրում է.

Ի՞նչն է մեզ առողջ ու երջանիկ պահում: Եթե հիմա ներդրում անեիր քո ապագա «ես»-ի համար, ինչի՞ մեջ կներդնեիր քո ժամանակն ու էներգիան: Ըստ հետազոտության՝ հարցված երիտասարդների 80 տոկոսն ասել է, որ իրենց գլխավոր նպատակը հարուստ դառնալն է: Այդ նույն երիտասարդների 50 տոկոսն ասել է, որ կյանքի մյուս նպատակը հայտնի դառնալն է:

Մեզ պարբերաբար ասում են, որ պետք է շատ աշխատել ու հասնել ավելիին: Այնպիսի տպավորություն է, որ սրանք են լավ կյանքի նախապայմանները: Այն, ինչ գիտենք մարդու կյանքի մասին, նրա հիշողություններն են: Իսկ հետադարձ հայացքը 100-տոկոսանոց պատկեր չէ:

Մենք չափազանց շատ բան ենք մոռանում մեզ հետ կատարվածից, և հիշողությունը հաճախ աղավաղում է անցյալը:

Բայց պատկերացրեք, որ կարող եք մարդկանց հետևել փոքր տարիքից և տեսնել, թե ինչն է նրանց երջանկացնում և առողջ պահում:

Մենք դա արել ենք: Հարվարդի ուսումնասիրությունը պատմության մեջ ամենաերկարատևն է: 75 տարի մենք հետևել ենք 724 տղամարդու՝ տեղեկանալով նրանց  աշխատանքի, անձնական կյանքի, առողջության մասին: Նրանցից 60-ը դեռ ողջ են, շատերն արդեն բոլորել են 90-ը: Հիմա մենք սկսում ենք ուսումնասիրել նրանց 2000-ից ավելի երեխաներին: Ես այս ուսումնասիրության 4-րդ ղեկավարն եմ:

1938-ից սկսած մենք հետևում ենք տղամարդկանց երկու խմբի: Առաջինում Հարվարդի ուսանողներ էին, որոնք Երկրորդ համաշխարհայինի ժամանակ ավարտեցին քոլեջը և մեկնեցին պատերազմ: Երկրորդ խմբում Բոստոնի ամենաղքատ թաղամասերի տղաներ էին, որոնք հատուկ ընտրվել էին՝ սովորելու համար: Նրանցից շատերը վարձով էին ապրում և չունեին մշտական հոսող տաք և սառը ջուր:

Հետազոտության մասնակից բոլոր այդ դեռահասները նախ՝ հարցազրույց են անցել: Մենք այցելել ենք նրանց տներ և խոսել ծնողների հետ: Հետո այս դեռահասները դարձան չափահաս մարդիկ, դարձան գործարանի աշխատողներ և իրավաբաններ, պատշարներ և բժիշկներ, մեկն էլ՝ ԱՄՆ նախագահ: Ոմանք տարվեցին ալկոհոլով, ոմանց մոտ շիզոֆրենիա սկսվեց: Ոմանք բարձրացան սոցիալական սանդուղքով, ոմանք էլ հակառակ ուղղությունը բռնեցին:

Այս ուսումնասիրությունը սկսողները չէին էլ երազի, որ 75 տարի հետո ես այստեղ կանգնած կլինեմ ու կասեմ, որ այն դեռ շարունակվում է:

Մեր համբերատար ու նվիրյալ աշխատողները երկու տարին մեկ հրավիրում են ուսումնասիրության մասնակիցներին և հարցնում՝ կարո՞ղ են նրանց կյանքից մանրամասներ իմանալ: Շատ բոստոնցիներ հարցնում են. «Ինչո՞ւ եք շարունակում հետաքրքրվել մեզնով: Իմ կյանքն այդքան էլ հետաքրքիր չէ»: Հարվարդցիները երբեք այդ հարցը չեն տալիս:

Կյանքի հստակ պատկերը ստանալու համար պարզապես հարցաթերթիկ չէինք ուղարկում նրանց: Մենք գնում և զրուցում էինք նրանց հետ իրենց իսկ տներում, ուսումնասիրում էինք  նրանց բժշկական թղթերը, նկարում արյունը, ուղեղը, խոսում նրանց երեխաների հետ: Նկարահանում էինք, թե նրանք ինչպես էին ամենալուրջ խնդիրների մասին խոսում իրենց կանանց հետ:

Ի վերջո, ի՞նչ պարզեցինք: Բացահայտումն ամենևին էլ հարստությանն ու հանրաճանաչությանը կամ տքնաջան աշխատանքին չէր վերաբերում:

Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ