Հիմա ազերիկի չստացված ասուլիսի մասին.
Նախ ասեմ, որ, երբ մեզ առաջարկվեց ասուլիս (հայտարարություն) ունենալ մամուլի համար, մենք տվեցինք համաձայնություն։ Հետո մեզ տեղեկացրեցին, որ Ադրբեջանական պատվիրակությունն իմացել է այդ մասին և «պահանջել» է ռուսական կողմից, որ մենք ասուլիս չտանք։ Իհարկե, ինչպես ասում են, մենք պատասխանեցինք, որ ադրբեջանական պատվիրակությումը, մեղմ ասած, գլուխը պատին է տվել։ Ստացվեց այնպես, որ նիստի օրակարգի համաձայն՝ ադրբեջանցիների խորհրդարանի նախագահի ելույթը մեր ասուլիսից ու Էդուարդ Շարմազանովի ելույթից առաջ էր, ինչը, բնականաբար, մեծ խաղաթուղթ էր մեր ձեռքում։ Դե, նախ իրենց նախրապանը, կներեք, խորհրդարանի նախագահը ելույթ ունեցավ ու հայտնի բարբաջանքն արտասանեց, թե իբր մենք ենք հարձակվել ու իրենք էլ պաշտպանվել են։ Ելույթից հետո անգամ ծափահարություններ եղան Ինդոնեզիայի պատվիրակությունից։ Այդ ժամանակ, բնականաբար, նախապես պատրաստված ելույթում Շարմազանովը փոփոխություններ արեց (հայտնի՝ no pasaran!-ը)։ Իրենց ելույթին հաջորդում էր ընդմիջումը, որի ընթացքում մեր ասուլիսն էր (հայտարարություն), իսկ ընդմիջումից հետո՝ մեր ելույթը, որը, ինչպես արդեն ասեցի, Շարմազանովը համեմեց կծու, բայց փաստացի իրականության ամրապնդմամբ։
Ասուլիսը սկսվեց, մի քանի տասնյակ տեսախցիկներ, նախ՝ հայտարարություն մամուլի համար, որից հետո՝ առանձին մի քանի հարց։ Հայտարարության ընթացքում ազիկների ագենտը կողքս էր, ձայնագրում էր, հենց ավարտվեց՝ վազեց նախրապանի մոտ (նորից սխալ ասեցի անունը, բայց դե արդեն գիտեք ում մասին է)։ Ընդմիջումն ավարտվեց, մտանք դահլիճ  ազեր նախրագահը փրփրած էր, աչքերն էլ անդադար փախցնում էր (հա, բան հիշեցի, Բուլբուլօղլուն էլ էր եկել), Բուլբուլն էլ անհասկանալի ժպիտով փորձում էր նախրապահագանին հանգստացներ, չէր ստացվում։ Նիստը սկսվեց, խոսքը տրվեց Շարմազանովին ու ելույթում արդեն Շարմազանովը հայտնի no pasaran-ը ցույց տվեց։ Բոլորը ծափահարում էին, նույնիսկ Ինդոնեզիան  (շատ բարի ազգ են, ով ինչ ասի՝ իրենք ծափ տվող են) բացի, դե գիտեք, մեր ազիկներից։
Հասանք հաջորդ ընդմիջմանը, ծիտիկներս ասեցին, որ ազերսկի պրեդստավիծելը որոշել է ասուլիս տալ, արդեն ծիծաղելի էր։ Դե ես էլ, որպես արդեն հայկական կողմի ագենտ,  գնացի մամուլի ներկայացուցիչների մոտ, որտեղ պիտի ասուլիսը լիներ։ Մարդ չկար, մեկ հոգի արարողակարգից, երկուսը՝ անվտանգությունից։ Սպասեցի մի քանի րոպե ու եկավ մեր ազերիկը։ Էն ագենտն էլ էր եկել, որ Շարմազանովի ժամանակ ձայնագրում էր։ Մի խոսքով, հաջողացրեցին երեք լրագրող գտնել ու մեկ տեսախցիկով օպերատոր։ Եկավ, սկսեց խոսել… Ձայնը չի լսվում։ Ես բարձրաձայն խնդրեցի, թե չի կարելի այսպես, սա ի՞նչ վերաբերմունք է, բարձրախոսը միացրեք։ Ռուսական կողմի ներկայացուցիչն ասեց, որ ձայնով զբաղվող մասնագետն արդեն գնացել է։ Ազիկն էլ իրեն չկորցրեց, շարունակեց միկրոֆոնի դիմաց կանգնել ու խոսել (նկարը տեսել եք)։ Ես մոտ էի, կարողացա լսել, նորից հին երգն էր, թե հայերը վատն են, մեզ ծեծում են։ Ես սկսեցի լսելի ձայնով ծիծաղել, ազիկ ագենտն իրար խառնվեց…
Մի խոսքով, մի քանի րոպե խոսեց ու գնաց։ Բայց, այսքանով չավարտվեց պատմությունը։ Հաջորդիվ պատվիրակությունների պաշտոնական ճաշն էր, որի տեղը չէի հասցրել ճշտել։ Մտածեցի, որ հիմա կտեսնեմ՝ ուր են գնում պատվիրակությունները ու հետները կգնամ։ Առաջին պատվիրակությունը, որ դիմացս դուրս եկավ, նորից ազրեստանն էր՝ իրենց նախրագահով։ Ասի լավ, սրանցից գոնե մի օգուտ ստանամ, գնամ հետևներից տեղը գտնեմ։Հեռախոսով ինչ-որ բան կարդալով՝ հետևներից գնացի, մտա դահլիճ, նստեցի սեղանի մոտ, հեռախոսս անջատեցի, գլուխս վեր բարձրացրեցի ու տեսա ի՞նչ. բոլորն ինձ են նայում հարցական դեպքով, պարզվեց նստել եմ պաշտոնական հանդիպումների սեղանի շուրջ, որտեղ հենց այդ պահին ադրբեջանը երկկողմ հանդիպում է սկսում կամ տաջիկների, կամ ղազախների հետ. արդեն չեմ հիշում։ Մի խոսքով՝ ժպտացի, կանգնեցի, ասեցի բարի ախորժակ ու գնացի։
Ազիկները երևի մինչև հիմա մտածում են, թե էդ ի՞նչ դիվերսիա արեցի ես, ինչի՞ էի գնացել իրենց երկկողմին ու մի բան էլ բարի ախորժակ ասում։ Դե արի ու բացատրի, որ ընդամենը սոված էի…
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել