Երևանյան գիշերները շատ եմ սիրում: Հանգիստ ննջում են մարդիկ ու նրանց ֆեյքերը, նախագահի թեկնածուները իրենց երազներում ղեկավարում են երկիրը, բոլորի դեմքերին խաղաղություն ու հանգստություն է:
Ի՞նչն է պատճառը, որ մի ժամից նրանք բոլորը կզարթնեն ու կսկսվի չարությունը, անհանդուրժողականությունը, պիտակավորում:
Մարդիկ, ինչո՞ւ եք այդքան չար, ի՞նչ ունեք կիսելու, ի՞նչ եք տանելու էն աշխարհ:
Ընդամենը մեկ-երկու ժամից մարդիկ կրկին կմտածեն, որ աշխարհը պտտվում է իրենց շուրջ, որ իրենք են այս աշխարհի տերն ու տիրակալը, որ իրենք են ճշմարտությունը վերջին ատյանում:
Իսկ մեր փոքրիկ երկրագունդը համբերատար կկատարի իր հերթական պտույտը, և նորից կգա գիշերը: Ու նորից մարդկանց աչքերը կփակվեն, և նորից նրանց դեմքերը կընդունեն այն մանուկի արտահայտությունը, որը ժամանակին ո՛չ չարը գիտեր և ո՛չ ստորը:
Բարի լույս, երկիր, բարի լույս, Երևան, բարի լույս, իմ անծանոթ բարեկամ:
Լավ օր լինի բոլորիս համար, հայեր:
