Շունը լավ կենդանի է։ Հավատարիմ է իր տիրոջը, ում ընդունում է որպես աշխարհի ուժեղագույն էակ։ Տիրոջ հետ փողոցում փորձում է բոլորից նրան պաշտպանի, ցույց տա, որ ինքը հավատարիմ է ու օգտակար։ Կարող է կորցնել իրականության զգացումը՝ հարձակվելով ավելի ուժեղ հակառակորդի վրա՝ կարծելով, թե քանի դեռ տերը կողքին է, ինքը կարող է ամեն բան։
Տարիներ շարունակ ադրբեջանական թեմայով զբաղվելով՝ իզուր չեմ զուգահեռ տանում շների հետ։ Չեմ սիրում կարծրատիպերի հետևից ընկնել, թե հայերը լավն են, թուրքերը վատն են, ռուսները խմող են, ամերիկացիները դեբիլ են և այլն։ Ամեն ազգում կա այդ ամենը։ Բայց այսօրվա ադրբեջանական հասարակությունը շների խումբ է, ով ունի իր տերը ու ով համոզված է, որ ունակ է հաղթելու բոլորին։
Շանը իմաստ չունի բացատրել ինչն է բարին, ինչն է չարը։ Նա առաջնորդնվում է բնազդներով. եթե կարող է ուտել իր դիմաց դրած միսը, կուտի, կտեսնի որևէ մեկին, ով իրենից թույլ է, վրա կտա ու կկծի։ Շունը հասկանում է ծանր փայտի լեզուն։ Միայն գիտակցելով, որ դիմացինը իրենից ուժեղ է ու կարող է իրեն վնաս հասցնել,
շունը կհանդարտվի ու կսկսի դաստիարակվել։ Թուլություն ցույց տուր նրա առաջ՝ կհոշոտի։ Գլխին տուր, կհաչա, էլի գլխին տուր, կփորձի կծել, մեկ անգալ էլ գլխին տուր, կհանդարտվի։
Այսօր ունենք խնդիր ոչ թե իրենց մարդկային լեզվով ցույց տալու իրենց սխալները՝ Ժնևի կոնվենցիաների խախտումների դեպքերը իրենց կողմից, պատմական ապացույցներ Արցախի հայկական պատկանելիության, ոչինչը իրենց աչքերում արժեք չունի։ Արժեք ունի միայն իրենց ուժեղ տերը՝ Ալիևը ու տարածք գրավելու բնազդը։ Կասի «Ֆաս», կգան առաջ։ Չի ասի «ֆաս» կնվնվան, առաջ կտանեն, կուզեն հաչալ։ Արժեք չունեն իրենց զինվորների սպանված լուսանկարները հրապարակել։ Դրանցից նույնպես ուժ են ստանում, նայում են նրանց մահվանը ինչպես հաղթանակի՝ շեհիդացման։
Երեկ, այսօր ու վաղը նույնպես խնդիրը մեր լինելու է նույնը՝ դաստիարակել թշնամուն ինչպես փողոցային շների ոհմակի։ Ոչ թե հիմնավորված ապացույցներ տրամադրել, որ Խոջալուում մենք իրենց բնակչությանը թողել ենք քաղաքից, իսկ նրանք զոհվել են Աղդամի ազգային ճակատի մատույցներում, այլ պետք է ասել. «Մենք ձեզ մորթել ենք, ոչ թե ձեր ասած թվերով, այլ շատ ավելի շատ, ու էլի ենք մորթելու»։ Սումգաիթի ու Բաքվի ջարդերը իրենց շրջանում տարածելը անիմաստ է, քանի որ իրենց համար ոգևորեցնող տեղեկատվություն է այդ ամենը։ Պետք է ասել, որ ձեզ Բաքվում մյուս անգամ մենք ենք մորթելու ու պատուհաններից դուրս նետելու։ Մեր թուլությունից նրանք ուժ են ստանում։ Մեր ուժից, սառում ու չեն իմանում ինչպես արձագանքել։ «Տերը» հրամայում է կռվել, բայց հակառակորդը ավելի ուժեղ է, ինչպե՞ս կռվենք։
Շները ունեն բազմաթիվ դրական հատկանիշներ, ինչպես ունեն նաև ադրբեջանցիները՝ աշխատասեր են, որոշ առումով թասիբ ունեն նույնիսկ, ուզում են արժանի կերպով ներկայանալ երրորդ կողմերի առաջ, բայց պատերազմական իրավիճակում պետք է ունենան դաստիարակող։ Երես ա ռած շանը եթե տերը չի դաստիարակում, հակառակը՝ ավելի երես տալի ու գազազացնում, պետք է դաստիարակենք մենք՝ ցույց տալով՝ ով է ուժեղը, ով թույլը։ Ու միայն մեր ուժը ցույց տալուց հետո ու իրենց առաջ ծառացած վտանգը ցուցադրելով, կարող ենք շների ոհմակը ստիպել նվվալ։ Մեկ մեկ էլ փայտով գլխին խփել, որ իր ուժերի մեջ շատ վստահ չլինի։
