Յուրաքանչյուր ընտանիքի համար, որտեղ զոհվել է հայր, որդի, ամուսին աշխարհը «փուլ է գալիս»։ Ցավը խեղդող է լինում. հատկապես ծնողների և ամուսինների համար։ Հետո սուր ցավը անպայման անցնելու է, գալու է դատարկություն։
Դատարկությունն էլ է անցնելու, որը լցվելու է Հպարտությամբ։ Վերջում երջանկությունը, որ ծնել ես մարդու, ծնվել ես մարդուց, կամ ապրել ես մարդու կողքին, որը հավերժացել է։ Որվհետև բոլորը ուշ թե շուտ կմահանան, իսկ նրանք անմահացան։
Հիմա ինչ կարող ենք անել մենք , որպեսզի անցումը ցավի փուլից մինչև հպարտության փուլ դառնա մաքսիմալ անցավ
ա)Հաճախակի այցելություններ զոհվածների ընտանիքներին,
բ)հնարավորինս շատ մեծարել մեր զոհերին՝հաղորդումներ, ֆիլմեր, երգեր։
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել