ԿՅԱՆՔԻ վերջին օրերում ՝ ծերուկ մարիոն հասկացավ որ իր կյաքի միակ /ՄԻԱԿ / ճակատագրական պատերազմը տանուլ է տվել։
Իր ՎԱԹԵՐԼՈՈՒՅԻ անհաջողության շան գլուխը թաղված էր Սմեռչի իմպոտենտ պարկուճների մեջ:
Այդ երկաթից մի շքանշան իրեն շնորհեցին 72 կոյսերը ու այն էլ մի կերպ .
-Գրողը տանի , - մտածեց մարիոն ու զանգեց Շամշյան քոմ և պարանով կախվեց անհույս / փրկող չեղավ/
Սմեռչի ու Տոչկա ՈՒ ի այդ թվի ԻՄՊՈՏԵՆՏ պարկուճներն արտադրված էր թանկ ու կրակ թվերին և նույն գործարանում։ Այս ՊարկուՃների համար Մարիոն վճարել էր դաստեքով ու հայերեն Ք տառի դաժան փոխարժեքին համահավասար Փող:
Հյուղակավորությանը ներկա էին Անժո կասպռԺիկը , ՎոռԼիքը ու մի խումբ գեՅոխաղերի մասնակից համանախագահներ:
Դիակը փոսը քցելուց ոչ մեկը տեղյակ չեղավ , քանի որ ազգակաները մոռացել էին հանել դիակների մասին տեղեկությունների արգելքը ու հանրահռչակման դարն ավարտվել էր։
Բարաքը այդ ժամանակ այնքան էր ճերմակալ , որ համարյա դառել էր ճերմակալ։ Բայդենը ու Քերին / ոչ քավանո / վաղուց թքած ունեին աշխարհի վրա և ծերանոցում սիրածների հետույքն էին կսմթում ու հիշում , որ այդպես էլ չեն մեռնի
Հայերը Երկնային ջոկատի /Ապրիլյան/ պատվին եկեղեցի էին կառուցել Արարատը էն մեկել ստորոտին:
Հ.Գ- Ռեջեպթայբ Էրդողան անունով մարդ ոչ մի տեղ չէր հիշատակվում ու էդպես էլ չպարզվեց թե ինչու ձին խփելուց գլխին ատալու տեղը տվել էր պլոճիկներին։
Նավթի գետերը գետնի տակ անցան Մհերի Դռան բացվելուց հազար տարի առաջ /մեր օրերում/։
Գյումրին դառել էր աշխարհի մշակութային մայրաքաղաքը
ՀԱՅԱՍՏԱՆՈՒՄ հաշվավում էր միայն Ութանասուն հազար Արցախ անունով արական և Լուսանե անունով էդքան էլ բնակիչ: Կային մոտ հազար պատվական անուններ և ամեն մեկը մեկից զիլ ու մարդառատ։
սյուն Համացանցային Հեքիաթը գրվել է ի պատին հայ ազգի Ապրիլյան հաղթանակի պատվին։
Հեղինակ Արջատերերի կղզի
/Ուշադրություն - մտքերը օգտագործել հղումով , թարգմանել կարելի է ՏԱՐԱԾԵԼ ԽՐԱԽՈՒՍՎՈՒՄ Է /
