Ուրեմն դավթաշենցի նախկին ազատամարտիկներից մեկը գործով թռել ա Կրասնոդար։ Հետո լսել ա, որ վիճակը խառն ա, գործը կիսատ թողել, հետ ա եկել Երևան, որ գնա դիրքեր։ Ու որ ասել են՝ սպասի, երկրորդ «պոտոկ» կգնաս, լուրջ նեղացել ա, դեբոշ ա սարքել ու նպատակին հասել՝ առաջին խմբի հետ գնացել ա առաջին գիծ։
Ու տենց լիքը մարդ։ Սենց բան չկա։ Լսելով չեմ ասում՝ մարդիկ հերթ են կանգնում, որ գնան առաջին գիծ։ Առանց չափազանցության՝ փորձում են ծանոթ մեջ գցել, սպառնալ, խնդրել, նեղանալ, որ իրանց հենց նույն օրը տանեն առաջին գիծ, ոչ թե մեկ կամ 2 օր հետո։
Հիմա կապ չունի՝ էս մարդկանցից քանիսին կտանեն, քանիսի ձեռքը զենք կտան, դիրքերում նրանք ինչ կանեն։
Կապ չունի՝ իրանց օգտակար գործողության գործակիցը ինչքան կլինի։
Կարևորը ՈԳԻՆ ա, դուխը։ Կարևորն էն ա, որ ԱՄԲՈՂՋ ԱԶԳԸ ոտքի ա կանգնել։ Էս ա մեր գլխավոր առավելությունը, ամենակարևոր զենքը, որ ազերները չունեն։
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել