Թարգմանել եմ մի ստեղծագործություն, որը գրել է մի ռուս աղջիկ` այն բանից հետո, երբ իմացել է, որ հիվանդ է քաղցկեղով.
<Ոչինչ չեմ պարտադրում, ոչինչ չեմ խնդրում: Եթե դուք պարզապես հոգնել եք, ես կհասցնեմ հեռանալ: Եթե դուք պարզապես մոռանաք ինձ` ես կանհետանամ գիշերը: Ես ուզում եմ տեսնել բոլոր իմ նամակները: Գիշերը պողպատից դժվար է տարբերել: Եվ կրկին վիշտը գիշերային` սիրտս ծանրաբեռնել է: Եթե շրջվեմ իմ ջերմ կատվով` գորգի վրա ղեկով` հնարավոր է վերադառնամ, բայց իմ կյանքում բախտս չի բերել: Ես հալվում եմ ծխի նման, և ինձ ոչ ոք չի հիշելու: Միայն անձրևի շնորհիվ հոգիս ճաքում է չարիքի նման: Չգիտես ինչու ինձ թվում է, որ ես կապրեմ, քանի որ երկնքում դու գոյություն չունես, և իմ կատվային հոգին երկնքի համար չէ: Ես այնպիսին եմ, ինչպիսին որ կամ: Ոչինչ չի շտկվելու, կանգ չի առնելու, և չի կոտրվելու: Քանի որ ես ռիսկի եմ դիմում, ամեն բան կկորցնեմ, և ցանկանում եմ այրվել ոչ թե փայտով, մոմով այլ հրավառությունով, և նույնիսկ հնարավոր է գարնանային փոթորիկով: Մեկ պայթելով լինի ուժ, որպեսզի լուսավորեմ երկինքը: Թեև դու չես խնդրել, սակայն համոզված եմ, որ բոլորը կհիշեն: Եվ կցանկանամ կրկին մտնեմ երկնքի մեջ: Եվ կառչելու եմ մահվան առջև, քո նուրբ շուրթերին: Ներիր ինձ` ես քեզանից երբեք չեմ հրաժարվի: Ակնթարթում կհալվեմ քո կրքոտ հայացքին: Չեմ շրջվելու առանց վերադառնալու: Եվ հավերժ կմնամ քո լռության մեջ, որ գոնե ինչ-որ մեկը հիշի ինձ>:
Ինչպես նշեցի` այս ստեղծագործությունը գրել է մի աղջիկ` այն բանից հետո, երբ իմացել է, որ հիվանդ է քաղցկեղով: Հույսով եմ, որ նա հիմա ողջ է:
Թող բոլոր մարդկանց ձախորդությունները նահանջեն, և բժիշկները իրենց հոգատար ժպիտներով` մեծ ուշադրություն դարձնեն այցելուներին: