Հրամանատարս սիրում էր խելքս չափել։ Մեզ միավորում էին Մաքոլիները, Վեսլի Ջեքսոնը, Արամը, յոթանասուն հազար ասորին... խղճի գրականությունը, լավ պատմությունը:
Երբ կյանք չտեսածի համոզվածությամբ «իմաստուն» դատողություններ էի անում, չէր առարկում, «չնվաճված աշխարհամասի» բարձր-բարձր երկնքի պարզությամբ ժպտում էր, հավատում էր ինձ…
Հերթապահությանս օրերին տնտղում էր շարքայինի սեղանի գրքերը: Տուն գնալուց առաջ աշխատասենյակի բանալին թողնում էր դրանց վրա, որպես գրական ճաշակիս հավանության նշան: Գիշերային ընթերցանության համար հարմար բազմոց կար իր` ՊՆ լրատվության վարչության պետի հանգստի սենյակում:
Էդ սովորությունը մի երկուշաբթի առավոտ ՉԷՊԷ էր բերել գլխին: Ամբողջ նախարարությունն իմացել էր` մի զինվոր (ենթադրաբար, օլիգարխական ծագման) քնով է անցել, վարչության գլխավոր մուտքի դուռը չի բացում ծառայողների առաջ:
«Նախարարի լակոտ ես պահո՞ւմ մոտդ»,- մի «մարոզ» փոխնախարար իր «խորագետ» լինելն էր ցույց տվել հրամանատարին:
Գնդապետ Վրեժ Իսրայելյանը զզվանքի, թե արհամարհանքի պես մի բան թաքցրել էր ժպիտի տակ ու աստղադիր ուսերը թույլ ցնցել:
Նյութի աղբյուր՝ https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10153848296452270&set=a.10151279325327270.480970.745092269&type=3&theater
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել