Ֆրանսիական հեղափոխության ամենահայտնի կարգախոսներից մեկը բյուրեղացնում էր դասակարգային պայքարի ողջ էությունը՝ «պատերազմ պալատներին, խաղաղություն խրճիթներին»: Աղքատների և հարուստների միջև այս պայքարի ընթացքում, արյան մեջ խեղդվեց ֆրանսիական ազնվականության զգալի մասը: Դարերով կուտակված անարդարության զգացումը բորբոքում էր հեղափոխական տեռորը՝ իր մեջ կլանելով բոլոր նրանց, ովքեր մեղավոր էին ճնշվածների աղքատության համար:
Բոլշևիկյան հեղափոխությունից հետո նույնը կատարվեց Ռուսաստանում: Պրոլետարիատի դիկտատուրան ծնվում էր քաղաքացիական պատերազմի մսաղացի մեջ՝ ազնվականության բնաջնջմամբ և կուլակաթափով:
Գաղափարը, որը ստիպում է աղքատներին ըմբոստանալ ընդդեմ հարուստների, սնուցվում է անարդարության խորը զգացումով, որը կուտակվում է ժամանակի ընթացքում, եւ մի օր՝ պայթում: Եվրոպական ազգերը սա շատ լավ հասկացան, և հեղափոխություններին հաջորդած հարյուրամյակների ընթացքում ստեղծեցին այնպիսի հասարակական կարգ, որտեղ հարուստների և աղքատների միջև բևեռացվածությունը հասցվեց նվազագույնի՝ շնորհիվ միջին խավի աճով, որը դարձավ եվրոպական պետություններում գերակշռող սոցիալական դասը:
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել