«Ինչ ցավակցել, դրանք դատարկ խոսքեր են, ով է հասկանում, թե հիմա ինչ ա կատարվում նրա հարազատների հոգում: ...Էս պետություն չի, երկիր չի, նողկում ես ազգից, իշխանություններից, պաշտպանության նախարարությունից, որ Սեյրան Օհանյանի նմանը կանգնի զոհված զինվորի գլխավերևում ու ասի` մենք չկարողացանք քեզ պաշտպանել, թող հայոց հողը պաշտպանի: ...բա չես ամաչո՞ւմ, այ ողորմելի գեներալ, դուք եք ուտում ձեր զինվորների գլուխը, ոչ թե թուրքը, անմեղ երեխեքը գնան, սահման պահեն, իսկ ձեր հղփացած լակոտները ֆռֆռան, հա, էդ երեխեքի կյանքի հաշվին, էդ դուք պիտի հիմա պառկած լինեիք էդ անմեղ երեխեքի տեղը, այ էդքան չարացած եմ...»,- գրել է ֆեյսբուքյան օգտատեր Գայանեն:

Սա աղմկահարույց գրառումն է, ինչից հետո հերթական աղմուկը բարձրացավ Շուշան Պետրոսյանի շուրջ, ով այս օգտատիրոջ հասցեին համացանցում նետեց «ԼԱԿՈՏ» բառը:

Մի կողմ թողնելով՝ կարելի՞ էր Շուշանին, թե՝ ոչ նման արտահայտություն անել, անդրադառնանք բուն գրառմանը: Թերևս անդրադարձի կարիք չէր լինի, եթե վերոնշյալ Գայանեի կարծիքը հասարակության մի ստվար մասի կարծիքին համարժեք չլիներ: Ֆիքսենք, որ բավական լուրջ հատվածը մեր հասարակության այսպիսի մտայնություններ ունի, և փորձենք հասկանալ տրամաբանությունը:
Իշխանություններից կարելի է նողկել, ցանկացած անձից կարելի է նողկել, Սերժ Սարգսյանից ու Սեյրան Օհանյանից կարելի է նողկել, բայց եթե նողկանք ես զգում ազգից, էլ ո՞ւմ է պետք սգալ այդ ազգի կորուստը: Ականջդ կանչի, Վանո:
Ազգին չկպչենք։ Որովհետև ազգը չի կարող լինել ախմախ։ Անհատապես, բոլորը կարող են լինել անխելք, բայց հավաքականորեն ազգը լինում է երկու տիպի. ամերիկացու տիպը՝ տուպոյ, հարուստ ու անդարդ, և հայի տիպը՝ շուստրի, թշվառ ու մտահոգ։ Մի խոսքով՝ անբախտ։ Ավելի ստույգ՝ «բարոյական հաղթանակների» մեռած։ Մեռած֊չթաղած և այլն։
Ո՞վ չէր ուզենա, որ իր երկրի բյուջեն լինի Ամերիկայի բյուջեի չափ, բանակը՝ չինականի, Փոքր Մասիսը՝ Մեծից բարձր (կամ՝ մեկը մյուսից ավելի բարձր), տուն պահողի աշխատավարձը՝ 40 հազար, իսկ հայրենիքը՝ մի քանի հատ, ու բոլորը՝ պատմական։
Հիմա՝ մի մտահոգիչ մտայնության մասին, որը բազմաթիվ տեղերում եմ կարդացել և տեսել հավանություններ՝ բա չես ամաչո՞ւմ, այ ողորմելի գեներալ, դուք եք ուտում ձեր զինվորների գլուխը, ոչ թե թուրքը:
Այ այստեղ, ինչպես ասում են, ստոպ... Ես սահմանագոտու բնակիչ եմ: Չգիտեմ անգամ՝ իրավունք ունե՞մ գրելու այս մասին, թե՝ ոչ, բայց Երևան գալիս իմ ավտոմեքենայից ես ոչ միայն ճանապարհի ձախ կողմում տեսնում եմ ադրբեջանցի զինվորին, այլ տեսողությունս լարելու դեպքում հավանաբար կարելի է տեսնել՝ ժպտում է, թե թախծում, դեմքին խալ ունի, թե՝ ոչ: Բնականաբար, նրանից մի քանի մետր այս կողմ մեր զինվորներն են: Պատկերացրեք՝ մի ակնթարթ անգամ տղաները թերանան իրեն պարտականությունների մեջ, իմ ավտոմեքենայից և ինձանից ադրբեջանցիները ոչինչ չեն թողնի: Ու այդ մարդկանց շնորհիվ ես անխափան գալիս եմ մայրաքաղաք ու հետ գնում օրվա ցանկացած ժամի:
Բարեկամավան գյուղում, երբ գնում ենք գերեզմաններ, ադրբեջանցի զինվորը քթիդ տակ է, կարող է քարով գլխիդ տալ: Դիմացը հայ սահմանապահն է: Միջադեպեր, անշուշտ, լինում են, սակայն պատկերացրեք փոքր-ինչ թերացում՝ մի ամբողջ թաղման թափոր կարող է զոհ դառնալ ադրբեջանցիների ագրեսիային:
Նոյեմբերյանի տարածաշրջանում նմանատիպ վայրերը շատ են: Բայց մենք ապրում ենք այնտեղ և հնարավորինս պաշտպանված ենք: Ամեն կրակոցի ժամանակ գիտենք, որ տղերքն այնտեղ են, ու այդ գմփգմփոցի տակ մարդիկ իրենց կենցաղն են կազմակերպում: Ինչ արած, այդ մարդիկ ռեալ վտանգի տակ են և չեն կարող, բան ու գործ թողած, հայրենասիրական ստատուսներ գրել:
Եվ, ցավոք, այդ ամենն արվում է նաև զոհերի գնով: Պատկերացրեք, եթե ադրբեջանցուն ես տեսնում եմ իմ մեքենայից, և ամեն պահի նրա կողմից վրաս կրակահերթ արձակելու վտանգ կա, ապա նույն վտանգը հազարապատիկ առկա է նրա դիմաց կանգնած զինվորի մոտ: Եվ երբեմն օբյեկտիվ ու սուբյեկտիվ պատճառներով զոհեր են լինում:
Այնպես որ՝ սա է դառը իրականությունը: Պատերազմող երկրում հանրայնացնել այնպիսի թեզ՝ դուք եք ուտում ձեր զինվորների գլուխը, ոչ թե թուրքը, չգիտեմ՝ ինչ անունով կոչել: Հասկանալի է, որ մարդը կարող է ցավ ապրել իր նմանի ողբերգության համար, բայց պետք չէ սթափությունը կորցնել: Տականք իշխանություններն ու սրիկա թալանչիներն այլ բան են, պատերազմող ու երկիրդ հոշոտումից փրկող բանակը՝ այլ:
Ու էդ մարդկանց շնորհիվ մեր երկրում ազատ ու անվտանգ շրջում են ոչ միայն հարուստի հղփացած լակոտները, ինչպես ընդունված է ասել, այլ մենք՝ բոլորս: Անխտի՛ր բոլորս: Ու քանի որ մեր երկրում անարդարություններ շատ են լինում՝ այո՛, այդ երևույթն առկա է: Սակայն ոչ մի պետություն դեռևս պաշտպանված չի եղել միայն հարուստի լակոտներից կազմված գվարդիաներով: Բոլոր շերտերում առկա է անարդարություն, որը վերացնելու համար հարկավոր է առողջ քաղաքացիական պայքար: Դա է ճանապարհը...
Սա պատերազմ է, ընկերնե՛ր: Պատերազմ է ոչ միայն ինձ համար, ով ամեն օր ստիպված է լսել կրակոցների ձայները և ապավինել սահմանին կանգնած տղերքի խիզախությանը, այլ նրանց համար, ովքեր փաբերից նման ստատուսներ են գրում կամ դեռ իրենց ամանորյա տոներն են վայելում Դուբայում: Պատերազմն ունի իր դաժան, գրված ու չգրված օրենքները: Այն ստիպում է առավել զգուշավոր ու կաշկանդված լինել, անգամ բառերն ընտրել հատիկ-հատիկ: Պայքարենք ստոր ռեժիմի դեմ ամբողջ ուժով, հայհոյենք նրանց ի խորոց սրտի, բայց մի տրորեք գծեր, որոնք ականապատված են...
Ու մի պահ մոռանանք Շուշանին էլ, նրա մանդատն էլ, «նա սպառնացել է քաղաքացուն» վեհագույն ցիտատն էլ: Եթե որևէ մեկը կարող է պնդել, որ բա չես ամաչո՞ւմ, այ ողորմելի գեներալ, դուք եք ուտում ձեր զինվորների գլուխը, ոչ թե թուրքը, ապա ցանկացած այլ կարծիք այս արևի տակ գոյության իրավունք ունի:
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել