Ուզում եմ ցնդե՛ս, հօդս ցնդե՛ս, զազրանքով ճանկռում եմ պատերը, ու թվում է, թե հիմա կխեղդվեմ դրանց մեջ, փրկիր ինձ՝ ես հանգչում եմ....
...ատում եմ այնքան ուժեղ, որ չեմ կարողանում մոռանալ, խելագարվում եմ իմ սպիտակ մտքերից, որոնք ինձ հանում են ջրի երես ու արևի շողերին հանձնում... Կարոտած հիշողությունները ինձ բարձր ծիծաղեցնում են, աչքերս գոռում եմ, շողում են, պարում են ու ժպիտս սանձել ինձ գրեթե խանգարում են...
Մտքերս լողում են, սուզվում են, շնչում ու կանգ, պահում եմ... Ձայնը խուլ է, իսկ ձայնն անօդ է, ձայնը խուլ է, իսկ ձայնն անօդ է ու կանգ... ու նորից նա՝ հիշողությունը:
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել