Շատ հետաքրքիր ա, թե Հայաստանում տարվա լավագույն մարզչին ինչ չափորոշիչներով են ընտրում՝ ով ջերմ և մտերմիկ հարաբերությունների մեջ ա ֆեդերացիայի հե՞տ, թե՞ ով զգալի հաջողություններ ա գրանցել անցնող տարվա ընթացքում: Եթե առաջին չափորոշիչով ա, ապա Վարուժան Սուքիասյանին տարվա լավագույն մարզիչ ընտրելը հասկանալի ա, իսկ եթե երկրորդով, ապա տրամաբանությունը բացակայում ա: Մեռա պատռվելով, որ Աբրահամ Խաշմանյանին գնահատել ա պետք: Էդ մարդն իրա թիմի հետ հոյակապ հանդես եկավ Եվրոպայի լիգայում, դրսում հաղթեց շոտլանդական թիմին, որին Փյունիկը կպարտվեր 0-12՝ խոշոր հաշվով, հետո հաղթեց Կայրաթին, Ալաշկերտն առաջնության աշնանային հատվածն ավարտեց առաջին հորիզոնականում և չեմպիոնի կոչման հավակնորդ ա... Թե՞ պետք ա անպայման պայքարես թիմին մրցաշարային աղյուսակի «պադվալից» հանելու համար, որպեսզի արժանանաս լավագույնի կոչմանը: Երկու տարբերակ կա, որը Խաշմանյանը պետք ա անի, որպեսզի արժանանա իսկական ու արժանի գնահատականի. կամ սկսի աստղեր իջեցնել երկնքից, կամ շատ լուրջ թիվ տալ ու անկրկնելի որակով ու թանկարժեք օճառ առնել...
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել