Newmag.am-ը գրում է.
Չգիտեմ՝ մյուս ազգերը այսպիսի տարածված ձևակերպում ունե՞ն, թե՞ ոչ, բայց ուրիշ երկրում հայտնվելով՝ շատ հայերից եմ լսել նույն հարցը՝ էստեղ կապրեի՞ր…
… Խոտի մեջ թաքնված երկաթգծով տրամվայն այնքան անձայն անցավ, որ չխանգարեց թռչունների ծլվլոցին: Տպավորություն է, որ քաղաքը ոչ թե կանաչապատված է, այլ կառուցված է անտառում… Մաքուր օդ է, գեղեցիկ է ու խաղաղ. զգայարաններս իրենց գործն են անում, իսկ ուղեղս միայն երազանքների պատառիկներ է պտտում: Քայլում եմ եվրոպական շքեղ քաղաքով, ենթագիտակցորեն համեմատում ու փորձում պատասխանել՝ կուզե՞մ արդյոք այս՝ թիթիզ ամսագրերում տեսած սիրուն տան պատուհանի մյուս կողմում լինել. արթնանանալ, սիրել, զբոսնել, աշխատել ու շփվել այստեղ, ինչպես ֆիլմերում ու ուրիշ քաղաքում:
Հենց այդ ժամանակ միտքս ճյուղավորվում է. հարցերը, ինչպես ցուցահանդես լցվող չինացի զբոսաշրջիկները, իրար հետևից լցվում են գլուխս.
- ինչո՞ւ եմ ես նախանձում էս քաղաքի բնակիչներին,
- ինչո՞ւ իմ քաղաքն էդպիսին չի,
- ինչո՞ւ էս քաղաքում չեմ ապրում,
- ամեն ինչ թողնել ու տեղափոխվե՞լ,
- թե՞ մնալ տանն ու սեփական ձեռքերով լավացնել սեփական քաղաքն ու շրջապատը` օգտագործելով տեսածը.
- իսկ ի՞նչ կլինի, եթե տարբեր քաղաքներով թափառեմ այնքան, մինչև դրանք բոլորը իմը դառնան…
Բայց երբ շուրջս այսքան գեղեցիկ է, ուղեղս չի ուզում տանջվել, խուսափում է պատասխաններից: Նման հարցերի պատասխանները բազմապատկման աղյուսակի պես պարզ են թվում, բայց ես դրանց առաջ ինձ զգում եմ առաջինդասարանցի: Ինձ արդարացնելու համար մտածում եմ՝ երևի ամեն մեկն այս հարցերի համար պատասխանի ի´ր տարբերակն ունի՝ ամեն մեկը իր ապացույցներով, զգացողությամբ ու տերմիններով… Օրինակ՝ արտագաղթ։
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ
