Ժամերը իմ հոգին չեն խնայի, և ես միշտ կսիրեմ ամպերի պարը: Երբ ծաղիկների վրա վանիլներ էին լինում, խորտակվում էր մայրամուտը: Երկինքը լաց էր լինում, ու ճառագայթները մեզ ուղարկում էին կարծես իրենց գլխին: Ժամերը իմ հոգին չեն խնայի, ու նետերը ճակատագրական ասեղի` կխաղան տեսիլքների հետ: Դեկտեմբեր է, ու երկինքը կուտակված է թույնով: Ես սպասում եմ, թվում է հարյուրավոր տարիներ անընդմեջ, սակայն աշունը անցել, գնացել է: Վազում են օրերը շիթերի բարակ ջրերի նման ու երբեմն վերածվում են պատմական անհայտ փաստերի: Օղակների միջոցով ժամանակի` շախմատի քարերի նման, արտացոլվում եմ ջրերի մեջ` ստուգում եմ երազներս: Ես բացել եմ պորտալը ծանոթության ու անծանոթին ձեռք կմեկնեմ: Մրսող մարդուն կջերմացնեմ, խորություններից կբարձրացնեմ վեր: Լողում է հորիզոնական գիծը, անհետանում է հեռավոր գետը անմոռաց: Մինչ մայրամուտը հալվում են մթնշաղները: Անխուսափելիորեն ձգում է հեռավորությունը: Երազների սահմանին նշանվում ենք անքնության հետ: Ժամանակը անցնում է մատների արանքով, ինչպես արյունը հոսում է պատռված վերքերից: Նետերը չանգռում են հավերժությունը, բայց նորից ու նորից լուռ սառչում են: Ստվերների թատրոնի բեմերի ետևում ուրվագծերը սահում են ոգեշնչված: Օրերը ճոճորվում են քնած տիեզերքի շնչի նման: Կարծես հին կուռքերը սեղմվում են միմյանց, ինչպես հսկա սարդը սարդոստայնի ափերին: Հայտնվում է կիրքը և բազմաթիվ հոգիների մոնիտորներում կարևորվում է կարգախոսը: Ես պետք է առանց ժամանակը կորցնելու ազատություն որոնեմ և կտեսնեմ, թե ինչպես է ժամանակը լայն գետով ձգվում հեռավորության վրա, որտեղ երջանկություն, սեր և խաղաղություն է: