Տղերքին միշտ ձգում էր նույն տեղը՝ կռվի արյունոտ դաշտը. «Տասը-տասնհինգ օր էինք կարողանում մնալ Երևանում, արդեն չէինք դիմանում. ոնց որ օդը չհերիքեր։ Թե ինչից էր, չէի հասկանում»,- ասում է մահապարտ Հայրապետ Օհանյանը։ Մահապարտը միշտ հեգնախառն ծիծաղով է հիշում իր տուն մտնելը. «Տնեցիք գիտեին, թե ես մահացել եմ, որովհետև ինչ-որ հակասական լուրեր էին լսել, դրան գումարած՝ հարևանս էլ վիրավորվել էր… Մեկ էլ գիշերը մտնում եմ տուն, ու բոլորը զարմացած ինձ են նայում…»։ «Մեզ ասացին, թե Հայրոն մահացել է,- պատմում է կինը՝ Հայկուշը,- չէինք հավատում, սպասում էինք… Տղաս երեկոյան եկավ տուն, պառկեց անկողնում և թեքվելով պատի կողմը՝ ասաց. «Այնպես եմ ուզում, որ պապան գա»։ Պատասխանեցի՝ անպայման կգա, իսկ փոքրիս սիրտը թխվածքաբլիթ էր ուզում…. Գիշերը ժամը երեքին, ոտնաձայներ լսեցի, ուշադրությունս լարեցի. դուռը ճռռալով բացվեց. մեկը ներս մտավ։ Միջանցքում մութ էր, սակայն ինձ թվաց, թե լույս վառվեց։ Հայացքս վեր բարձրացրի… Հայրոն էր կանգնած, ու ոչ մի լույս էլ չկար։ Հենց այդ ժամանակ հանկարծ հիշեցի հորս խոսքերը, որ միշտ կրկնում էր՝ «ամուսինդ քո տան ճրագն է»։ Իսկ Հայրոն իր ուսագրպանից մի թխվածքաբլիթ հանեց ու տվեց փոքր տղայիս։ Նրա ուրախությանը չափ-սահման չկար. ոնց որ հեքիաթում լինեի։ Երնեկ միշտ այդպես լիներ…»,- արցունքներն աչքերին պատմում էր Հայկուշը։