Հայաստանը, հատկապես՝ իմ սիրելի Երևանը, վերածվում է մի գժանոցի, էլ աչքը թափած տատիկ, էլ չքսված աղջիկ, էլ դդումը դդմի գլխին, էլ գեղի կլուբի աստղ մեծ քիթ փթիրը, բոլորը լցվում են Երևանի կենտրոն, սկսում տոնել էդ անկապ տոնն, ու էդ օրը ում հարցնում ես, թե խի ես սենց հագնվել, ասում ա՝ դե ուրախ տոն ա, դուրս եմ եկել մարդկանց ուրախացնելու, ասենք՝ Ծերեթելիի կանգնողները գային, ձրի ուրախացնեին, կարելի էր հասկանալ, բայց կյանքից փախածը ո՞նց կարա ուրախացնի։

Հ.Գ. Ես դեմ չեմ, որ մենք արտասահմանյան տոներ վերցնենք, դարձնենք մերը, բայց դե տոներ կան, որ հեչ մերը չեն:

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել