Դու քայլում էիր ու ամեն ոտնաձայնիդ հնչումից իմ մեջ հերթական դաժանության սպասումն էր, հերթական ափսեի շրխկոցը, հերթական փայտի ճրթճրթոցը, հետո կանգնում էիր, ափերիդ մեջ առնում գլուխդ, որի դամարներն ասես ուր որ է պիտի պայթեին, հետո հանդարտ մոտենում էիր բուխարուն ու ափիդ մեջ մարած, ճմրթված, չորացած վարդը հերթական անգամ նետում կրակի մեջ: Ամեն անգամ դու նստում էիր բուխարու առաջ ու մի նոր վարդ նետում կրակը, իսկ իմ մանկական, պարզ աչքերը չէին հասկանում կարմիր վարդերի անվերջանալիության առեղծվածը:
Մի օր դու դարձյալ նստեցիր բուխարու առաջ, ես սպասումով նայում էի ափերիդ, սպասումով ու կարեկցանքով հերթական այն վարդի նկատմամբ, ով դարձյալ պիտի այրվեր: Դու առաջ պարզեցիր մատներդ, բացեցիր ափդ ու ես առաջին անգամ այդ կյանքում տեսա ափերիդ կնճիռները, ձեռքդ դատարկ էր, քո վարդերն այլևս չկային, նրանք վերջացել էին, ու աչքերս փայլում էին ուրախությունից: Հերթական ափսեի կոտրվելը, փայտի ճրթճրթոցը, քո վայրի ոռնոցը ամեն վարկյան ցնցում էին մարմինս, այդ օրը ես քնեցի բուխարու կողքին, ոտքերս գրկած ու գլուխս դրանց արանքում թաքցրած, քո ոռնոցները ձգվեցին ամբողջ գիշեր, իսկ լուսաբացին լռեցիր: Առավոտյան դու այլևս չկայիր, ահա որն էր վարդերի անվերջանալիության գաղտնիքը, նրանք կային այնքան, որքան դու պիտի ապրեիր, իսկ վերջին վարդի այրումը պիտի խորհրդանշեր քո վախճանը:
