Ոչ, ամենևին, Էյնշտեյնը «ամպերում ճախրող» հրեշտակ չի եղել))) և ոչ էլ «անսեռ» մի ինչ-որ արարած, ինչպես շատերին էր թվում...))))))) Բոլոր ժամանակներում էլ նրա սեռական կյանքը չափազանց ակտիվ է եղել, և առանց այդ բաղկացուցիչ մասի իմացության հանճարի կենսագրությունը թերի կլիներ...))
.....Լիբիդոյի էներգիան իրեն զգալ տվեց սեռական հասունության շրջանում, այսինքն՝ 15-16 տարեկանում... Իսկ արդեն 17-18 տարեկանում նրա մոտ նկատվում էր սեքսուալ բարձր ակտիվություն, որն էլ խլում էր նրա ժամանակի «առյուծի բաժինը»...
.....Երբ կինը՝ Միլևան հղի էր, Ալբերտը կարող էր գտնվել ուր ասես, բայց միայն ոչ նրա կողքին... Ձմեռային արձակուրդները (երբ մի ամիս էր մնացել աղջկա ծնվելուն ) նա մոր և քրոջ հետ անցկացնում էր Ցյուրիխին մոտ գտնվող «Парадиз» հանգստյան տանը... Այստեղից նա գրում է Միլևային. «Շատ ափսոս,որ մեզ հետ չես, սակայն շուտով մենք երկուսով կհայտնվենք մեր ընդհանուր դրախտում»:
Ալբերտի խոսքերը «հալած յուղի» տեղ չպետք է ընդունել...)))
Նա, ով պատկերացնում է, թե ինչ «պտուղ է» նա, լավ հասկանում է, որ նա պարզապես խուսափում էր հղի կնոջ հետ հանդիպումից...և սա անսպասելի բան չէր կնոջ համար...
Իսկ նրա բացակայության պատճառը հերթական հրապուրանքն էր... Մի անուշիկ աղջկիկ «սիրելիից» հեռու զբաղեցնում էր Ալբերտին ջութակի նվագով և բանաստեղծական տողերով....
Շատ տարիներ անց Միլևան իմանում է, որ այդ կուրորտում իր «աննմանը» ծանոթացել է ոմն Աննա Մայեր-Շմիդի հետ, որին նվիրել է «քնքուշ սիրո» կրքոտ բանաստեղծական տողեր )):
Երիտասարդ տարիքից մինչև ծերություն Էյնշտեյնը կանանց սրտերի նվաճումը սկսում էր քնարական «ընծաներով»:
1909թ. մայիսին Աննան իմանում է թերթերից, որ Ալբերտը պրոֆեսորի կոչում է ստացել: Նա լցվում է համարձակությամբ ու շնորհավորում նրան այդ կապակցությամբ...
Ալբերտը զգացվել էր նման ուշադրությունից... Նրա պատասխան նամակը անդրադարձ էր «դրախտավայրում անցկացրած երջանիկ պահերի» հիշողությանը...
էյնշտեյնը գրում է, որ անսահման ուրախ է բացիկի համար և հիշում է միասին անցկացրած մի քանի «հրաշալի շաբաթները» ... «ամբողջ սրտով ցանկանում եմ Ձեզ հաջողություն և երջանկություն ու մտածում եմ, որ Դուք, լինելով այդքան գերող ու երջանիկ աղջիկ, հիմա ոչ պակաս գեղեցիկ ու երջանիկ կին եք»: Էյնշտեյնը հավաստիացնում էր Աննային, որ ինքն ամենևին չի փոխվել, մնացել է նույն «պարզսիրտ տղան»...որ փոխվել է միայն ժամանակը: Անցել է երիտասարդությունն ու այն «կախարդական ժամանակները», երբ մարդուն թվում է, թե «երկնքում երբեք չի լռի ջութակը»...
Աննայի հաջորդ նամակը ընկնում է էյնշտեյնի կնոջ՝ Միլևայի ձեռքը.....
Միլևան բողոքում է Աննայի ամուսնուն՝ պարոն Մայերին, այնպես ներկայացնելով, որ իբր իր խեղճ ամուսինը «նրա կնոջ անպատշաճ գայթակղության զոհն է», որ Էյնշտեյնը «ազնիվ ամուսին է ու հարգված մարդ, և որ Աննայի չնչին արարքը անչափ զայրացրել է նրան»:
Այս միջադեպից երկու շաբաթ անց Էյնշտեյնը գրում է Աննայի ամուսնուն՝ պարոն Մայերին այն մասին,որ կինը գործել է բացառապես իր սեփական նախաձեռնությամբ և ոչ թե իր գիտությամբ, որ իր կինը պարզապես կուրացած է խանդից, և Աննային բացարձակապես հարկավոր չէ կշտամբել կամ մեղադրել որևէ բանում...
Էյնշտեյնը մինչև Միլևան, չհաշված երկու-երեք «թեթև հրապուրվածությունները», ունեցել է մի ուրիշ մեծ սեր՝ Մարի Վինթելերը, որին ուղարկում էր սիրային նամակներ մոտավորապես այսպիսի բովանդակությամբ. «Մեծ շնորհակալություն քո անչափ հմայիչ նամակների համար, որոնք ինձ անսահման ուրախացնում են... Ինչպիսի երանություն է սեղմել սրտին թղթի կտորը, որին քնքշորեն նայել են ինձ համար այդքան թանկ քո գեղեցիկ աչքերը, որի վրայով սահել են քո նուրբ մատները... Իմ փոքրիկ հրեշտակ, հիմա առաջին անգամ կյանքում ես լիովին զգացի, թե ինչ է նշանակում կարոտել տանն ու թախծել մենության մեջ... Սակայն սիրո քաղցրությունն ավելի ուժեղ է, քան բաժանումի ցավը... Միայն հիմա եմ հասկանում, իմ արև, թե որքան անհրաժեշտ ես դու ինձ երջանիկ լինելու համար... Դու իմ հոգու համար համարվում ես ավելին, քան երբևէ ողջ աշխարհն է համարվել....»:
Մարին պատասխանեց նրան նույն կրքոտությամբ. «Ես չեմ կարող գտնել բառեր պարզապես այն պատճառով, որ նրանք գոյություն չունեն բնության մեջ, որ պատմեն այն մասին, թե ինչ երանություն է իջել ինձ վրա այն ժամանակից ի վեր, երբ քո պաշտելի հոգին որպես հանգրվան ընտրեց իմ հոգին... Ես սիրում եմ քեզ հավիտենական սիրով, և թող Աստված օգնի և պահպանի քեզ....»:
Ահա ,մի հատված ևս ...Մեկ այլ նամակում 19-ամյա Մարին գրում է 17-ամյա Ալբերտին. «Սիրելիս...սիրելիս...թանկագինս...վերջապես...վերջապես ես երջանիկ եմ...երջանիկ...ինչպես դա տեղի է ունենում միայն այն ժամանակ, երբ ստանում եմ թանկարժեք...թանկարժեք քո նամակները»:
Էյնշտեյնը նման սիրո խոստովանություններ ստացել է ոչ միայն Մարիից ու Միլևայից, այլև բազմաթիվ, անհաշիվ կանանցից...
Միայն 1897թ. մայիսին Ալբերտը վերջնականապես կարողանում է խզել կապը Մարիի հետ, որպեսզի «տա իր սիրտը» Միլևային...
Բաժանումից հետո Մարին գրեց, որ «նրանք շատ են սիրել միմյանց, բայց շատ մաքուր սիրով»:
Մարիի տառապանքն անսահման էր, երբ Ալբերտը թողեց նրան ու սիրահարվեց Միլևային... Արդյոք նա սիրե՞լ է Մարիին, ինչպես նա նրան... Դժվար է ասել...
«Ինչքա՞ն տարօրինակ է աղջկա հոգին...,-պատասխանեց նրան սեփական կենսափորձից իմաստացած 20-ամյա Ալբերտը... Մի՞թե դուք իսկապես հավատում եք, որ կարող եք գտնել անխռով երջանկություն մեկ այլ մարդու միջոցով, եթե նույնիսկ այդ անձը միակ սիրելի տղամարդն է... Սեփական փորձից շատ մոտիկից եմ ծանոթ այդ «կենդանու» հետ, քանզի ես նրանցից մեկն եմ... Ես հաստատ գիտեմ, որ նրանցից ավելին ակնկալել հնարավոր չէ... Այսօր մենք տխուր ենք, վաղը՝ ուրախ, մյուս օրը՝ սառը, հետո նորից դյուրաբորբոք ու հոգնած կյանքից... Հա, քիչ մնաց մոռանայի անհավատարմության, երախտամոռության, եսասիրության մասին, որն ավելի բնորոշ է տղամարդկանց, քան գեղեցիկ աղջիկներին....»:
Բայց Մարին շարունակեց սիրել նրան մինչև կյանքի վերջ....
Շարունակե՞մ... :))
