Դեմքդ...աղոտ եմ հիշում…Սևակի պես

Թվում էր, թե ամբողջ մի կյանք իմն ես լինելու, թվում էր, թե ձեռքերս միշտ ձեռքերիդ ջերմությամբ են տաքանալու, թվում էր, թե շուրթերիդ հպումով էի նորից վերակենդանանալու: Քեզ հետ ապրած յուրաքանչյուր վայրկյանը կարծես մի մղձավանջ լինի, մի աղոտ երազ, ինչպես առավոտյան արթնանում ես, աչքերդ պինդ փակում և փորձում մտաբերել: Մտաբերում եմ, այո՛... Բայց արդեն չեմ կարողանում համոզվել. երա՞զ էր, թե՞ իրականություն... Մի՞թե իրականում հնարավոր էր այդքան «Քեզ» ունենալ: Անգամ վերհիշելով հպումներդ` մարմնովս սարսուռ է անցնում, զգում եմ այն, ինչպես այդ վայրկյանին եմ զգացել: Անգամ պատկերացումից հոտդ եմ զգում, վերապրում եմ այն, ինչ այդ պահին եմ ապրել: Հիշում եմ ամեն մի խոսքդ: Իսկ դեմքդ…ների՛ր, իսկ ինձ այդքան սովոր դեմքդ… աղոտ եմ հիշում…Սևակի պես ՝