Ազատության հրապարակում քիչ առաջ ավարտվեց հերթական «հուժկու հանրահավաքը», որի կազմակերպիչների հիմնական նպատակն, ըստ երևույթին, «կոնկուրենտ ֆիրմայից» հետ չընկելն էր:
Անդրեաս Ղուկասյանն ու Դավիթ Սանասարյանը չէին ալարել մի քանի տասնյակ կենտանոց կանոնադրություն ու 3 փուլանոց գործողության ծրագիր էին գրել, որի մեջ ներառված էր՝ 5 օրով հանրապետության գլխավոր փողոցները փակելուց մինչև թռուցիկների բաժանելը: Բայց էդ հանրահավաքին հաջորդելիք երթը, որի մասին նախապես իրազեկել էին կազմակերպիչները չկայացավ՝ ուշադրություն, մասնակիցների սակավության պատճառով: Իսկ մասնակիցները մի քանի տասնյակ թոշակառուներ էին:
Լավ, ինչքա՞ն կարելիա հանրային հարթակն օգտագործել դեմագոգիայի կամ ոչ մի տեղ չտանքող հանրահավաքների կազմակերպման նպատակով՞՞՞ Մեղք չեն էն թեկուզ 40-50 հոգին, ովքեր, ճարները կտրած, ընդդիմության փնտրուքով են զբաղված:
Էդ մի քանի էջանոց տրակտատները գրելու փոխարեն Դավիթն ու Անդեասը լավ կանեին իրենց հետևորդների քանակը կանխատեսեին ու ավելորդ ժամանակ չծախսեին թղթի վրա մնալուն դատապարտված տեքստեր գրելու ու պլաններ կազմելու վրա:
