Բա ո՞ւր էիք... Աշոտյան էիք քրֆում, արա, ո՞ւր էիք։ Ո՞ւր թռաք։ Աշոտյանն, իրա մենակ էնտեղ գալով, մի տևական ժամանակ կանգնեցրեց ոստիկանների ու ժողովրդի միջև բախման հավանականությունը, հետո մտավորականներից եկան, պատգամավորներից ու հոգևորականներ։ Բա դո՞ւք ուր էիք, Կիվիրյան եք, ինչ եք... Մեկդ չկար գիշերով... Գոռում, ղալմաղալ էիք դնում, թե բարիկադները պիտի մնան, ու որ դուք դնելու եք, դրանք պահեք. բա ո՞ւր էիք, արա, թռել էի՞ք։ Մնացել էին մենակ էն մտավորականները, ում ծաղրում էիք, ու մեկ էլ մարդիկ, ովքեր դեմ էին էդ բարիկադներին։ Լուսադեմին դրած նայում էի, թե ով էր մնացել էդտեղ գոռգռացող «պայքարիստներից»։ Երեխեքին հանել էիք էդ զիբիլի վեդրոների վրա, որ մի բան լիներ, դուք էի՞ք պատասխան տալու, այ ..., ո՞ւր կորաք բա... Պախկվել էիք զիբիլի ամանների մեջ, պահում էի՞ք... Թե՞ ձեր ուզածն էլ հենց էդ էր, որ էնտեղ արյուն թափվեր, որ հանգստանայիք... Ափսոս ա էս ժողովուրդը, որ ձեր նմաններն են իրենց ղեկավար հռչակում ու կեսից թողնում, թռնում։ Հոգևորականներին էիք ծաղրում, մինչև լույս կանգնած ոստիկանության ու ցուցարարների միջև՝ պատ էին կազմել, որ մի ավելորդ բան չլինի...
