Մենակ ինձ լավ ճանաչող մարդկանց ա հայտնի, թե ինչքան շատ եմ ես սիրում Ֆրիսկեին՝ անկախ իրա պրիմիտիվ ու թեթև երգացանկից, հնարավորինս բաց կերպարից... Դեռ մանկուց եմ սիրել.. Պապան միշտ տխրում, ասում էր` մենակ իմ երեխեն կարա էս անտաղանդին սիրի՝ իրա ոչինչ չասող երգերով.. Հա... սիրում էի ու շարունակում եմ սիրել... Ամենասիրուն... միշտ կիսամերկ, բայց, մեկ ա, ոչ վուլգար ու ինչ-որ տեղ համեստ Ֆրիսկեին... Ահավոր ա, որ ինքն էլ չկա... Մի տեսակ շատ Մոնրոյոտ Ֆրիսկեն կմնա՝ որպես հիշողություն... Էս երգը մի տեսակ դրական ա, ուզում եմ «իրանով» հիշեմ.. Ափսոս... P.s. Կյանքը շարունակվում ա... 

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել