Հարգելի՛ գործընկերներ,
Երկու օր հետո՝ մայիսի 21-ին, Ռիգայում տեղի է ունենալու Արևելյան գործընկերություն գագաթաժողովը: Վիլնյուսից հետո շատ բան է փոխվել` հիասթափությունից մինչև նոր հույսեր: Ասեմ, որ այս փոփոխությունների ճանապարհն անցել ենք Եվրամիություն գործընկերների հետ միասին: Այսօր հույս կա, որ ճկուն քաղաքականության դեպքում իսկապես հնարավորություն կա, որ Հայաստանը Ռիգայից տուն վերադառնա ոչ թե աբստրակտ, այլ իրական շոշափելի արդյունքով:
Ու հիմա՝ այս նոր իրավիճակում, ունենք հետևյալը. հայկական կողմի ակնկալիքն է, որ ԵՄ անդամ երկրների կողմից կհաստատվի համապատասխան բանակցային մանդատը, և մոտ ապագայում մեկնարկեն բանակցությունները: ԵՄ համար հիմնական քաղաքական թիրախն է պաշարներ հավաքագրելը, կոնսոլիդացիան և ԱլԳ ապագան:
Ըստ իս՝ առնվազն մի շարք հարցերի կարելի է անդրադառնալ Ռիգայի գագաթնաժողովում, հատկապես հնարավոր ոլորտային համագործակցության առումով. օրինակ՝ վիզաների դյուրացումից անցում վիզաների ազատականացման գործընթացին, «Հորիզոն 2020» ծրագրին միանալը, COSME ծրագրին միանալը, մշակութային, երիտասարդության և քաղաքացիական հասարակության զարգացման, ազատ երկնքի քաղաքականության շրջանակներում համագործակցությանը, տուրիզմի, գյուղատնտեսության, արդարադատության և մարդու իրավունքների հարցերի շուրջ և այլն: Հուսանք, որ երկուստեք կցուցաբերվի կամք ու ճկունություն՝ այս անգամ վերադառնալ իրական գործնական ծրագրերով:
Ընդհանրապես մեզ համար չէի դնի հարցադրումը, թե ինչ կլինի Ռիգայում, բայց ավելի շատ՝ իսկ ինչ պետք է անել Ռիգայից հետո: Այստեղ պետք է նշել, որ պատասխանը մեր մեջ է:
Թեպետ Հայաստանը Եվրոպային հայտարարում է «և-և»-ի իր պատրաստակամությունը, սակայն դրան ուղղված ներքին որևէ տեղաշարժ չի երևում: Ներքին դիսկուրսներն այդպես էլ սահմանափակվեցին Ռուսաստանի հետ հարաբերությունների կարևորությունն ընդգծելու ջահն ավելի վեր բարձրացնելու ճիգերով: Եվրոպական ջահը անտեսվեց: Նման իրավիճակում Հայաստանի իշխանությունները մեկ ելք ունեն: Արդեն երկու տասնամյակ է՝ երկրի օրակարգում են կոռուպցիան վերացնելու, պետական կառավարման որակը կտրուկ փոխելու, շուկան մենաշնորհներից պաշտպանելու, ավելի ազատական ու մատչելի դարձնելու, սպառողների շահերի պաշտպանության արդյունավետ մեխանիզմներ ներդնելու և երկիրն արդիականացնելու այլ խնդիրներ: Հենց այս խնդիրները լուծելու մեջ է «և-և»-ի բանալին. ինքնուրույն պիտի փորձենք իրականացնել բոլոր այն խոստումները, որ տվել ենք եվրոպացիներին սեփական ուժերով: Այս խնդիրների լուծումները Հայաստանում են: Եվրոպան, բնականաբար, օժանդակության ձեռք է մեկնելու հիմնականում նրանց, ովքեր առավելագույն պատրաստակամություն կցուցաբերեն և վստահություն կներշնչեն խոստումների իրականացման տեսանկյունից: Սակայն սեփական ռեսուրսներով նման խնդիրներ լուծելը պահանջում է ներքին քաղաքական-վարչական համակարգի փոխակերպում: Կա՞ արդյոք նման փոխակերպումների քաղաքական կամք: Հենց այս հարցի պատասխանին են սպասում Եվրոպայում: Առայժմ նման տեղաշարժ չկա:
