Դասախոս ծանոթս ասում էր, որ մեկ-երկու խելքը գլխին ուսանողի համար է շարունակում դասավանդել:
Նման է, որ նույն հարցը բոլորս ունենք մեր առջև, թե բա լավ, ում համար ենք գլուխներս շարունակաբար պատերով տալիս՞:
Ես այլ ձևակերպում ունեմ- իմ համար, իմ անցած ու մնացած կյանքի արժանապատվության համար:
Սա անձնական նեմեսիսի պես մի բան է: Թալեաթ չեմ սպանում, բայց օր օրի վրա ինքս ինձ ճշտում եմ իմ արածի սխալն ու ճիշտը, մաքրում ինձ իմ ներքին տրամաբանականի առջև:
Կապ չունի թե մեկը պուտինախեղդ է, մյուսը փրկիչ, մյուսը գուռու, մյուսը նարցիս, մեծամիտ, հայվան, մանր, կամ սուտ մարդ: Կա օբյեկտիվ աշխարհ- իրականություն, որը թքած ունի բոլորիս վրա՝ անկախ մեր ով ու ինչ լինելուց:
Իհարկե շատ բան կախված է դիմացինի ախորժակից, ժանիքների հզորությունից ու մարդ մոլորեցնելու ունակություններից: Բայց երբ կողք ես կանգած ու ամբողջ տեսարանն է հասանելի, ապա կատարվողը գաճաճ է ու անարժան:
Բարձր եղիր ժխորից ամեն դրվագում և կտեսնես ամեն ինչ :
Նյութի աղբյուր՝ https://www.facebook.com/photo.php?fbid=155782937814117&set=a.127697147289363.21116.100001472365539&type=1&theater
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել