Հին հնդկական էպոսներում շատ իմաստություններ կան, որ կարող են մարդուն մտածելու, վերլուծելու առիթ տալ: Այ հիմա էլ, երբ կարդացի նյութը, որ հունանյաններին այցելել են պատգամավորները, հետո նայեցի քննարկումները, հիշեցի մի պատմություն «Մահաբհարատա»-ից, որ կարդացել եմ տարիներ առաջ, բայց շատ է տպավորվել:
Ընդհանուր պատմեմ, քանի որ մեջբերումը շատ ծավալուն կարող է լինել: Ուրեմն իրավիճակն է՝ պատերազմ երկու ընտանիքների միջև թագավորության համար: Մի ընտանիքի ղեկավարն իր «ենթակային» ուղարկում է թշնամու բանակ, որ դավադրաբար սպանի հակառակորդի բանակի ղեկավարներին, երբ նրանք քնեն: Սա խելոք-խելոք գնում է, հրամանը կատարում… Պատերազմն ավարտվում է, վերջում Աստված բոլորի դատաստանն է տեսնում՝ ամեն մեկին իր արածի համեմատ պատիժ տալով: Քնած մարդկանց սպանողին պատիժ է նշանակում երեք հազար տարի առանց մարմին ստանալու թափառել աշխարհում: Զարմանալի է չէ՞, կարծես թե նա օրենք չխախտեց, այլ ընդամենը կատարեց վերադասի հրամանը: Բացատրությունը հետևյալն է: Ով էլ լինի քեզ հրաման տվողը, միևնույն է կատարող ձեռք լինելով հանդերձ՝ ԴՈՒ նույնպես հավասար մեղավոր ես: Հիմա դա լինի Հունանյանը, որ պատվիրատու ունի, լինի ցուցմունք կորզելու համար մարդուն խոշտանգող ոստիկան, որ ուզում է ժամ առաջ բացահայտել հանցագործությունը, թե լինի հենց մանիակ, որ ոճրագործության փաստից է հաճույք ստանում, բոլորն էլ հավասար են պատասխան տալու հարցում…
Մի բան էլ նշեմ. մարմին չստանալով աշխարհում ապրելն երևի ավելի դժոխային պատիժ է, եսիմ…