Արհեստավարժ հետախույզները, որպես կանոն, եթե բացահայտվում են, ապա` իրենց կյանքի մայրամուտին: Հետախույզների գործողություններից է հիմնականում կախված պատերազմի ընթացքը և իհարկե վերջնական արդյունքը: Շատ ավելի վտանգավոր է թշնամի երկրի իշխող օղակներում ներդրված հետախույզների կյանքը: Այս ճակատի գործակալներին ես դասում եմ հանճարների շարքին: Նրանք բազմապատիկ անգամ ավելին են անում թշնամուն կործանելու համար, քան, ասենք, սեփական երկրում ամբաղ-զամբաղ լաչառություն անողներն ու թշնամուն, սեփական խոհանոցի աթոռին նստած, հայհոյողները: Ու ի տարբերություն դեռ խաղալիք զինվորներով կռիվ-կռիվ խաղացողների ու գեղարվեստական մարտաֆիլմերով պատերազմը պատկերացողների, բայց ռազմական վերլուծաբան ներկայացողների, հետախույզները ռեալ գիտակցում են, որ իրենց կողմից թույլ տրված ընդամենը մեկ անզգույշ քայլը կարող է բազմաթիվ յուրայինների կյանքեր արժենալ:
Ծպտյալ հետախույզներն անգամ ամենամտերիմներին երբեք չեն պատմի որևէ ռազմական հաջողության մեջ իրենց մասնակցության մասին, ի տարբերություն իրականում տվյալ հաջողությունների հետ ոչ մի կապ չունեցող, բայց ուրիշների սխրանքները սեփական անձին վերագրողների:
Երբ թշնամին ուժեղ է, և իրականում հասկանում ես, որ որևէ շոշափելի հաջողության չես հասնում տարիներով ձգձգվող պայքարում, իսկ բուտաֆորիկ հաջողություններն էլ ընդամենը փոշու արժեք ունեն և ընդամենը խաբուսիկ շղարշ են վիճակագիրների համար, ապա պարտավոր ես դիմել թշնամուն ներսից քայքայելու մարտավարությանը:
