Կուզենայի Թուրքիայում մարդկանց տեսնել տկլոր և անոթի, Հայաստանի փակ սահմանի մերձակայքում ծվարած

Եղեռն վերապրելուց ի վեր անիծում ենք թուրքին, քուրդին, որ Աստված իրենց պատժի, որ իրար միս ուտեն: Այսօր իրար են ուտում... Հանկարծ մեզանից շատերն ասում են՝ «Մեղք են քրդերը»: Բա գիտեիք՝ Աստծո գործերը կամ կարմայի օրենքը խաղ ու պա՞ր է... Դեռ այս ամենը սկիզբն է: Բա որ ճիշտ նույնը կատարվի, ինչ որ հայերի հետ կատարվեց 1915թ.-ին, ի՞նչ եք ասելու: Ամեն մարդ իր արածն է գտնում, տուն քանդողի տունը քանդվում է: Վաղ թե ուշ թուրքի տունն էլ կքանդվի: Չկա հաղթող այս աշխարհում, ինչպես և պարտվող: Մեկը բարձրանում է, մյուսը՝ իջնում: Ժամանակի հետ դերերը փոխվում են: 
Մենք չե՛նք պատրաստվում ներել կամ մոռանալ։ Չեմ համբերում, թե երբ կգա այն օրը, երբ ամենավատ և զզվելի սցենարը, որն աշխարհը երբեք չի տեսել նախկինում, կիրականանա, և Թուրքիայի Հանրապետությունը կստանա իր լիարժեք պատիժը՝ ավելի ահավոր, քան Սոդոմը և Գոմորը ստացան Աստծուց: Կուզենայի Թուրքիայում մարդկանց տեսնել տկլոր և անոթի, փրկություն և ապաստան հայցող, Հայաստանի փակ սահմանի մերձակայքում ծվարած, հայերից օգնություն խնդրելով ու մուրալով, որ չմեռնեն քաղցից ու ծարավից...