Միշտ խղճացել եմ այն մարդկանց, ովքեր այս կամ այն օլիգարխի մասին խոսելիս ասում են «Դե գոնե ինքը մի քիչ էլ ժողովրդին ա տալիս» ու անկեղծորեն զզվում եմ այն ծախու արարածներից, ովքեր իմանալով, որ դա ստերի սուտն է՝ տարածում են այդ մտածելակերպը։
Վերցնենք նույն Լֆիկ Սամոյի օրինակը, ում որոշ բանգլադեշցի տհաճ կանայք Քրիստոսից հետո երկրորդ պատգամավորն են համարում ու մեծ բարեր։
Լֆիկը անվճար լավաշ ա բաժանում, լֆիկը մի քանի տասնյակ քաֆթառ կնանոնց (լեզուս չի ֆռում դրանց հասցեին օգտագործել «կանանց» բառը) մի քանի հարյուր հաստավզերի ա թուլափայեր բաժանում ու ի՞նչ։ Դարձնո՞ւմ է արդյուք դա լֆիկին բարերար։
Իհարկե չի դարձնում ու չի դարձնում, նույնիսկ եթե Լֆիկի անցյալը մանուկ արցունքի պես մաքուր լիներ։ Աստծո ամեն օր Լֆիկը վնասում է այս ժողովրդին ու հարստահարում։ Այս ազգի դավաճանը ամեն 1 դրամ «բարեգաործության» դիմաց 10 դրամ խլում ա մեզ բոլորիցս։ Բոլարիցս, այդ թվում նաաև իր քաֆթաառ կնանոնց ու հաստավիզ գյադաների բանակից։ Գիտե՞ք ոնց։ Հեռու չգնանք, բացատրեմ շաքարավազի գնի օրինակի վրա։
Շաքարավազի մանրածախ գինը միջինում կազմում է 370 դրամ՝ կիլգրամի, մինչդեռ համաշխարհային շուկայում դրա գինը դարձել է 173 դրամ, այնքան են ընկել գները։ Հաշվի առննելով բոլոր ծախսերը, որոնք պահանջվում են շաքարավազ ներկրելու համար, դրա մանրածախ գինը կարող էր լինել 325 դրամ ու Լֆիկը էլի եկամուտներ կստանար ու լուրջ եկամուտներ, բաայց Լֆիկը չէր լինի Լֆիկ, եթե գերշահույթի մեռած չլիներ։
Արդյունքում, լֆիկը պարեկան կտրվածքով միայն այդ գերշծահույթի հաշվին 9-10 միլիոն դոլար ա քերթում մեզանից բոլորից, իսկ դրա մի չնչին մասը թուլափայի ու անվճար լավաշի տեսքով բաժանում ա քյասիբներին ու քաֆթառ կնանոնց, ովքեր էլ հորթական հրճվանքով մեծ բարերար են կարգում մեր ժամաանակակից պատմության ամենամեծ սրիկաներից մեկին։
