Հայ ազգը՝ որպես քաղաքական մարմին, ունի շատ թույլ ինստիտուցիոնալ հիշողություն և ռազմավարական մտածողություն։ Մեր ժամանակակից պատմության մեջ ասվածի շատ պերճախոս վկայություններ կան, բայց հիմա բավարարվեմ մեկով։ Դարեր շարունակ Օսմանյան կայսրության լծի տակ մենք էդպես էլ ոչինչ չսովորեցինք իրենցից՝ թեպետ ուսանելի բաներ շատ կային։ Հիշո՞ւմ եք՝ 1988 թ. երկրաշարժից հետո ինչքան թուրքեր («ադրբեջանցիներ») փոխհատուցում ստացան՝ որպես ՀԽՍՀ բնակիչներ, ու թռան երկրից։ Ու դա այն դեպքում, երբ դեպքերը զարգանում էին Հայաստանում, վարչությունը մեծ մասամբ բաղկացած էր հայերից, հայերը՝ տիտղոսային ազգ, Մոսկվայի ուժը գնալով նվազում էր, Սումգայիթի ջարդն արդեն եղել էր, Ղարաբաղը եռում էր, ու էդ պայմաններում թուրքերին «պասլատ անելու» փոխարեն՝ մեկիկ-մեկիկ վճարվում են փոխհատուցումներ։
Բեհաէդդին Շաքիրը սաղ լիներ՝ էդ ժամանակվա պատասխանատուներին ուղարկեինք վերապատրասման մոտը։
