Interpress.am-ը գրում է.
Այն հնչում է որպես կատարյալ նյութ գիտաֆանտաստիկ վեպի համար: Անողոք մի տիրակալ, պաշարված իր ամրոցում, փորձում է պահպանել իր իշխանությունը՝ աստվածային պարգևներ շնորհելով մարգարեությանը: Սակայն չնայած գուշակների՝ ամրոցը նվաճվում է և ոչնչացվում, պաշտպաններն էլ ստիպված են լինում փախչել կամ գերի ընկնել ու սպանվել: Ամբողջ ճշմարտությունը, թերևս, երբեք չբացահայտվեր, եթե չլիներ հնագետների կողմից Ծաղկահովիտի դաշտում, որը կենտրոնական Հայաստանում է, բացահայտած այս պատմությունը, որն ավելի հետաքրքիր է, քան գեղարվեստական գրականության նյութը:
Գեղարոտի ամրոցի ավերակներում հայտնաբերված դամբարանները պատկանում են բրոնզեդարյան մշակույթի վերջին օրերին, որը տևել է մոտ 1500 թվականից մինչև 1150 թվականը: Այս ժամանակաշրջանում ստեղծվում են կենտրոնացված քաղաքատիպ ավաններ և մի շարք ամրոցներ Հարավային Կովկասի տարածաշրջանում՝ մոտ 900 տարվա մարդկության հետքերի բացից հետո:
Այս մշակույթները չեն թողել որևէ գրավոր հիշատակումներ, և նույնիսկ անհայտ է, թե ինչպես էին իրենք կոչում իրենց:
Պեղումները կատարվում էին Արագած ծրագրի շրջանակում, որը իրենից ներկայացնում է համագործակցություն Հնագիտական հայ-ամերիկյան նախագծի և Հնագույն Անդրկովկասի աշխարհագրություն միության միջև: Ձեռք բերված ապացույցները քննարկվում են American Journal of Archaeology-ում վերջերս հրապարակված հոդվածում Կորնելի համալսարանից Ադամ Սմիթի և Ջեֆրի Լիոնի հեղինակությամբ:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ