Աշունն էլ կիսվեց: Կյանքը գնում է, րոպեներն անցնում են, կարճացնելով մեզ մնացած մասը: Ասում են, որ ձայնիս մեջ թախիծ կա, որքան էլ ես աշխատում եմ զվարթ լինել: Իհարկե կլինի, ցանկացած մտածող մարդու ձայնն էլ կթախծի, երբ տեսնի անարդարություն և ուժ չունենա դրա դեմ պայքարելու, երբ տեսնի, որ սուտ խոսողն ավելի կարևոր տեղ է զբաղեցնում, քան զուլալ ու մաքուր հոգի ունեցողը: Կյանքիս հիմնական խնդիրն է, որ չեմ կարող անտարբեր լինել, ամեն ինչ, ամեն մեկի հետ ապրում եմ, ամեն բան սրտիս միջով անցկացնելով ու չկարողանալով օգտակար լինել՝ կոտրվում: Չեմ կարող ուրախանալ, երբ գիտեմ, որ մեկը տխուր է, թեկուզ հենց իր իսկ մեղքով: Հասկանում ու ընդունում եմ, որ մարդը կարող է սխալվել, նույնիսկ, երբ այդ նույն քայլը կարող է մեկ ուրիշի կողմից խստորեն քարկոծվել և չեմ հասկանում, երբ մարդիկ կարողանում են միանշանակ գնահատական տալ երևույթներին: Ինձ համար երբեք ոչինչ չի վերջանում, ամեն անգամ, երբ դուռը փակվում է մեկի հետևից, ես հավատում եմ, որ մի օր այն կրկին բացվելու է:
Աշուն է, թախիծ է բերել...