Գանատայի մէջ Հայոց Ցեղասպանութեան վերապրողներներէն մնացած են մի քանի վկաներ։ Անոնցմէ մէկն Է 106-ամեայ Քնար Եմէնիճեանը, որուն ընտանիքը որոշ ժամանակ մը իսլամացած է եւ ապա դուրս եկած է Թուրքիայէն։ Ստորեւ՝ Քնար Եմէնիճեանի ոդիսականը։
«Մեր մեծ մայրիկին ցուցմունքով եւ կառավարական օրէնքով մենք ստիպուած եղած ենք թրքանալ, որպէսզի չջարդուինք։ Հայրս գնաց ոստիկանատուն եւ ընտանիքի անդամներուն անունները փոխել տուաւ, բոլորս մէյ մէկ թրքական անունով ճանչցուեցանք»։
Ծնած եմ 14 Փետրուար 1909-ին, Կեսարիա, մինչեւ 17,5 տարեկան ապրած եմ Կեսարիա, ապա 1,5 տարի՝ Պոլիս։
Երբ ջարդերն ու հետապնդումները սկսան Կեսարիոյ մէջ, քանի մը ամիս փախստական ապրեցանք ագարակի մը մէջ, յարդերուն եւ ագարակի աղտոտութիւններուն մէջ պահուըտած, նոյնիսկ հոն ոջլոտեցանք ու հիւանդացանք։
Իւրէլ ըսուած գիւղը աքսորուեցանք, ոչ շատ հեռու մեր ապրած տեղէն, որովհետեւ հայրս այդ շրջանին թրքական բանակին մէջ զինուոր էր, ինչ որ իրենց վստահութիւն կը ներշնչէր։ Մայրս այդ օրերուն եղբօրս՝ Կարապետին գլխուն լաչակ կապած էր, որ մանչ ըլլալը չգիտնային, արդէն այր մարդիկը հաւաքած տարած էին։
Շարունակությունը՝ այստեղ
