Interpress.am-ը գրում է․
Արմատական իսլամը ուժգնացնում է սպանության, գլխատումների, առևանգումների, տանջանքների, եկեղեցիների այրման ու քրիստոնյաների ոչնչացման թիրախավորման արշավը: ԱՄՆ նախագահ Բարաք Օբաման Աղոթքի նախաճաշի ժամանակ իր վերջին ելույթին նման գործողությունները քննադատել ցանկացողներին ասաց ավելի խոնարհ դառնալ խաչակիրների, Իսպանական ինկվիզիցիայի և ԱՄՆ-ում Ջիմ Քրոուի պատճառով: Դեննիս Պրագերը սա անվանեց «բարոյական ապուշություն» և դա այժմ ավելի ակնհայտ է:
Քննարկեք Դեյվիդ Մաս Մացամոտոյի «Ծաղիկներ հիշելու. պատվելով ամերիկյան ճապոնացիներին և հայերին» փետրվարի 15-ի Sacramento Bee-ում՝ վերնագրված «Երբեք չմոռանալ ճապոնացիների և հայերի դեմ կատարված գազանությունները» գրքերը: Մացումոտոն Կալիֆորնիայի համալսարանի շրջանավարտ է, դեղձ աճեցնող ֆերմեր, «Վերջին ֆերմերի իմաստությունը» գրքի հեղինակն ու ստեղծագործության ու գրականության համար James Beard Award-ի թեկնածուն: Նա համեմատականներ է անցկացնում ԱՄՆ նախագահ Ֆրանկլին Դ. Ռուզվելտի կողմից 1942 թվականի փետրվարի 19-ի «Կարգադրություն 9066»-ով ամերիկյան ճապոնացիների ներկալումն Առաջին աշխարհամարտի ժամանակ՝ 1915 թվականին հայերի բնաջնջմանն ուղղված թուրքական ջանքերի հետ:
«Երկրորդ աշխարհամարտի ժամանակ ամերիկյան ճապոնացիները ձերբակալվեցին, նրանց ստիպեցին լքել իրենց տները և ներկալվեցին տեղափոխության ճամբարներում»,- գրում է Մացումոտոն: «Իմ ընտանիքը տարիներ է վատնել փշալարերի ետևում, որովհետև նրանք թշնամի են թվացել»: Մեծանալով Կալիֆորնիայի կենտրոնական հովտում՝ Մացումոտոն ասում է, որ նա ճանաչում է բազմաթիվ հայերի: Քննարկել է նրանց փորձի իր մեկնաբանությունը:
«1900-ական թվականներին Օսմանյան կայսրության փլուզման ընթացքում Երիտթուրքական շարժումը իշխանությունը զավթեց և դաշնակցեց Գերմանիայի հետ Առաջին աշխարհամարտի ժամանակ: Հայերը որպես թշնամի ճանաչվեցին, որովհետև իբրև թե այդ պատերազմում ռուսների կողմից էին: Զանգվածային մահապատիժների ու ջարդերի արշավը շարունակվեց ավելի քան մեկ տասնամյակ»: Մացումոտոն այս իրադարձությունները ամբողջությամբ կապում է Առաջին աշխարհամարտի հետ և ոչինչ չի նշում ցեղասպանության հարցում թուրքերի իսլամական մոտիվների մասին:
Ինչպես նշում է Փիթեր Բալաքյանը «Այրվող Տիգրիսում», թուրքական արշավը հայերի դեմ սկսվել էր 1890-ական թվականներին՝ Առաջին աշխարհամարտից շատ առաջ, և այն շարունակվեց, որովհետև թուրքերը հասկացան, որ անպատիժ կերպով կարող են սպանել, տանջել ու տեղափոխել հայերին:
Երիտթուրքերը, ավելի կոնկրետ Միություն և առաջադիմություն կոմիտեն, իսլամիստներ էին, ովքեր հավատում էին, որ թուրքերը կարող են վերածնունդ ապրել միայն ոչ մուսուլման տարրերի ոչնչացմամբ, որոնց մեջ քրիստոնյա հայերը ամենանկատելին էին: Օսմանյան կայսրության օրոք հայերը մարգինալացվեցին՝ իսլամական դատարանների առանց որևէ օրինական իրավունքի ու հովանավորության:
Միություն և առաջադիմություն կոմիտեն հայերին ընկալեց նրանց որպես մի վարակ: Միություն և առաջադիմություն կոմիտեի առաջնորդ Բեհաէդդին Շաքրին ու Մահմեդ Նազիմը, երկուսն էլ բժիշկներ, հայերին կոչեցին «տուբերկուլյոզի մանրէներ», որ վարակում են պետությունը, իսկ հոգեբան Մեհմեդ Ռեշիդը նրանց անվանեց «վտանգավոր մանրէներ»: Այսպիսով թուրքերը սկսեցին ապազինել, որսալ ու ոչնչացնել նրանց:
Մացումոտոն բացատրում է, որ թուրքական գործողությունները նշվում են որպես «20-րդ դարի առաջին ցեղասպանություն» և որ «1,5 միլիոն հայեր են սպանվել՝ չհաշված բռնաբարվածներն ու ծեծվածները»: Դա ճիշտ է, սակայն Կալիֆորնիայի համալսարանի շրջանավարտը ոչ մի հուշում չի տալիս առաջադեմ ամերիկացիների կողմից կատարված այս ահաբեկչական ժամանակաշրջանին:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ