Ուժեղները միշտ էլ խժռել են թույլերին, մանկապարտեզներում, դպրոցներում, համալսարաններում, քաղաքականությունում, պետություններում, բնության մեջ, անգամ տիեզերքում: Արևի տակ ամեն մեկը գտնում ա էն տեղը, որի համար կռիվ ա տվել: Ու ամեն մեկը ստանում ա իր արժանին: Եթե մենք ծվարել ենք էս մի թիզ աշխարհագրական, եղանակային ոռի պայմաններով, տակ տված հիմնարկի պահեստում, որին ՀՀ եք ասում, ուրեմն սրանից ավելին արժանի չեն եղել մեր կիսագրագետ, թուրքապաշտ նախնիները:
Եղե՞ռն, ի՞նչ եղեռն, արա, երբ տաս թուրքով կարողանում էին հայաթափ անել մի ամբողջ հայկական գյուղ, տղամարդկանց առաջ իրենց կանանց բռնաբարել:
Ես չեմ ընդունում տենց նախնիների, եթե մտածում եք ես ուրացել եմ, հա ուրացել եմ: Ուրացել եմ մուղամ լսող, թուրքի ոտերը լվացող ջուրը խմող, մինչև վերջ թուրք-հայ ախպերությանը հավատցող հային: Թուրքին աղ ու հացով դիմավորող հային, մինչև էսօր ռուսի ոռը մտած հային, էրկու հարյուր դրամի համար արժանապատվություն ծախող հային, Գերմանիաներում ու Ֆրանսիաներում գողություն անող ու բերդում իրանց ախպերներին ազգային դիմագծի հաշվին գրեֆ անող հային:
Ես չեմ սիրում ձեզ, որ մեկ-մեկ շատ եք ռաստվում ասենք Հյուսիսային պողոտայում կամ Շրջանայինում, ուզում եմ ՕԶԿ հագնեմ, ագնեմյոտ վերցնեմ ու պաժառ տամ կ չոռտվի մածերի...
Անհույս արտագաղթողի օրագրից
