Օրվա առակը. Պիկասսո

Պիկասսոյի գործերը հետզհետե արդեն դառնում էին հանրաճանաչ: Նա առաջին կլասսով Նիցցայից Փարիզ էր մեկնում: Նրա հետ նույն կուպեում էր երթևեկում արվեստի գործերի մի հանրահայտ ամերիկացի կոլեկցիոներ: Ամերիկացին ճանաչեց նրան:

— Դուք պատահաբար Պաբլո Պիկասսոն չե՞ք:

— Si, — պատասխանեց Պիլասսոն:

— Լսեք, իսկ ինչու՞ Դուք չեք նկարում մարդկանց այնպիսին, ինչպիսին որ նրանք կան իրականում, — հարցրեց կոլեկցիոները:

— Que? — նորից հարցրեց Պիկասսոն:

— Ինչու՞ Դուք չեք նկարում մարդկանց այնպես, ինչպես որ իրականում նրանք կան: Ես ի նկատի ունեմ, որ եթե Դուք նկարեիք ինձ, ապա Ձեր նկարը իրականի հետ չէր համապատասխանի: Դուք կպատկերեիք աչքս ճակատիս մեջտեղում, քիթս այնտեղ, որտեղ պետք է գտնվի ականջս: Դա աբսուրդ է: Դա ճիշտ չէ: Դա ոչինչ չունի ընդհանուր իրականության հետ: Դա արվեստ չէ:

— Ես դեռ ոչինչ չեմ հասկանում, — ասաց Պիկասսոն:

— Դե լավ, խելոք: Ես քեզ ցույց կտամ թե ինչ ի նկատի ունեմ:

Ամերիկացին իր բաճկոնի գրպանից հանեց դրամապանակը, բացեց այն և այնտեղից հանեց մի լուսանկար:

— Նայիր, — ասաց ամերիկացին, — սա իմ կինն է՝ ահա թե ինչ տեսք նա ունի:

— Ահա, ես հասկացա, — ասաց Պիկասսոն՝ դեմքի բաձարձակ լուրջ արտահայտությամբ: — Ձեր կինը տափակ է և մոտ տաս սանտիմետր հասակ ունի:

Սալվադոր Դալի «Պիկասսոյի դիմանկարը» 1947