Panorama.am-ը գրում է․
«Երբեք չես իմանա, թե ինչ կլինի տպագրությունից հետո: Իմ կարծիքով, չի կարելի արգելել մարդկանց գրել կամ պատկերել, ինչպես նաև քննադատել՝ օգտագործելով ցանկացած գեղարվեստական ձև,- «Գազետա.ռու»-ի հետ հարցազրույցում ասել է ամերիկացի հրապարակախոս, «Հակասական մշակույթ: Քաղաքական ծաղրանկարը և նրա անմահ ուժը» գրքի հեղինակ Վիկտոր Նավասկին: Հարցազրույցի թարգմանությունը ներկայացնում ենք ստորև:
-Ձեր գրքում Դուք վերլուծել եք Մուհամեդ մարգարեի 2005 թվականին դանիական Jyllands-Posten թերթում հրապարակված ծաղրանկարները: Ինչպե՞ս եք այսօր գնահատում Շառլի Էբդոյի հրապարակած ծաղրանկարների հետ կապված ողբերգական իրավիճակը:
-Կարծում եմ, որ այս ողբերգությունն այլ պատճառներ էլ ունի, բայց, իհարկե, պատահական չէ, որ պատահարը հենց ծաղրանկարները հրապարակած ամսագրում է եղել: Կան պատմական բազմաթիվ օրինակներ, երբ փորձել են ծաղրանկարները գրաքննության ենթարկել, իսկ ծաղրանկարիչներին՝ հետապնդել և ոչնչացրել: Օրինակ, Լյուի-Ֆիլիպ թագավորը բանտարկել է հայտնի ֆրանսիացի ծաղրանկարիչ Օնորե Դոմյեին: 1980-ական թվականներին անհայտ անձը կրակել էր արաբ հայտնի ծաղրանկարիչ Նաջի Սալիմ ալ-Ալիի վրա Լոնդոնում: Մինչ օրս հայտնի չէ, թե ով է դա արել: Սակայն կա երկու տարբերակ՝ կամ դա պաղեստինցիներն էին, որոնց դուր չէր եկել, թե ինչպես է ծաղրանկարիչը պատկերել Յասիր Արաֆաթին, կամ դա կարող էին անել Մոսսադի աշխատակիցները, որոնք չէին հավանել պաղեստինցիների նկատմամբ իսրայելցիների դաժանությունը պատկերող ծաղրանկարները: Այնպես որ, ծաղրանկարներն արգելելու հարցում որ մի նոր մեթոդ չկա:
-Ձեր գրքում Դուք մանրամասն նկարագրում եք Դանիայում տեղի ունեցած ծաղրանկարային սկանդալի մասին, բայց ինքներդ խուսափել եք տպագրել նկարները: Ինչո՞ւ:
-Հրատարակիչս չցանկացավ, այդ մասինես գրել եմ գրքում: Բացի այդ, չցանկացա անտեղի վիրավորել բնակչության մի հատվածին:
Եթե ես մինչև հիմա ղեկավարելիս լինեի Nation ամսագիրը, ես անշուշտ, ոչ մի հակասեմական ծաղրանկար չէի տպի: Բայց դա չի նշանակում, թե Շառլի Էբդոն սխալվել է ծաղրանկարները տպագրելով: Կարծում եմ՝ օրենքը պետք է երաշխավորի, որպեսզի լրագրողները, նկարիչներն ու ծաղրանկարիչները տպեն այն, ինչ ճիշտ են համարում:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ