Երևանը մնաց հետևում, ու ես կրկին Մոսկվայում եմ։ Էլի աշխատանք, էլի մեծ փողերի քաղաքի խելահեղ տեմպը, էլի մեծ աշխարհ, էլի փոքր մարդիկ, բայց շատ-շատ… Հույս ունեմ, որ ժամանակ կունենամ եկող տարի վերադառնալ հարազատ քաղաքս, բայց որոշել եմ բլոգս չդադարեցնել մինչ էդ։ Էս անգամ էլ ձեզ կպատմեմ եգիպտական զզվելի արկածիս մասին…
Արդեն մի քանի ամիս էր անցել վերադառնալուցս հետո։ Կազինոյում գործերս լավ էին, ոնց ասվում ա՝ պլանը գերակատարել էի, ու շեֆը չլսված բան արեց՝ էլի բաց թողեց գործից մի երկու շաբաթով ու դաժե պուտյովկա նվիրեց Եգիպտոս։ А я что, дурак? Իհարկե, մեծ սիրով համաձայնվեցի, վեշերս հավաքեցի ու արդեն ցրտած Մոսկվայից մեկնեցի դեպի ուղտերի, բուրգերի ու սլավոնական արտաքինով կին զբոսաշրջիկների երկիր՝ Եգիպտոս։
Հյուրանոցս հրաշալի էր՝ all incusive, մեծ համար, լի բար, լողավազաններ, ծով ու մի աշխարհ ռուս, ուկրաինացի, բելոռուս ծտեր։ Էլ ի՞նչ է պետք երջանիկ լինելու համար։ Մարդ կա՝ գնում ա բուրգ ու ուղտ նայելու, իսկ ես Եգիպտոսն ընկալում եմ որպես սեքս-տուրիզմի լավագույն վայրերից, որովհետև Եգիպտոսը շատ թանկ չի, բայց շատ վատն էլ չի։ Այստեղ գալիս են միջին խավի ներկայացուցիչներն, ու առավելապես բավականին երիտասարդ տարիքի ներկայացուցիչներն են իրենց թույլ տալիս մնալ 4-5 աստղանի հյուրանոցներում։ Սեզոնի ժամանակ ռուսախոս տուրիստներն այնքան շատ են, որ անգամ հյուրանոցների արաբ անձնակազմն է սկսում ռուսերեն խոսել։
Մի խոսքով, իդեալական վայր՝ курортный роман-ների, бассейнные вечеринки-ների ու ամեն օր նոր թռչնակի հետ արթնանալու համար։ Ու հենց այս գաղափարներով էլ տոգորված թռա Եգիպտոս, հենց դրանցով էլ հենց առաջին երեկո դուրս եկա որսի… Եթե իմանայի, թե ինչ ա ինձ սպասում, էդ երեկո խելոք կմիացնեի, մուլտիկ կնայեի ավելի շուտ, քան համարիցս դուրս կգայի, но обо всем – по порядку:
Բարում կիսախավար էր, ոչ այնքան մարդաշատ։ Հենց բարմենի դիմաց նստած էր երկարաոտ մի գեղեցկուհի՝ կարճ բամբակյա շորտերով ու հրապուրիչ տոպիկով։ Նրա զագառից երևում էր, որ նա առաջինը օրը չէ, որ այստեղ է, իսկ քիչ ձանձրացած, բայց վառ հայացքից կարելի էր եզրակացնել, որ նա կամ չի հավանում իր հանգիստը, կամ էլ դիտավորյալ ազդանշաններ էր ուղարկում հանգստացող տղամարդկանց, որպեսզի նրանք փորձեն ցրել իր ձանձրույթը։ Մի խոսքով՝ դասական хищница:
Ես տեղավորվեց բարի ծայրում, վիսկի ու կոլա վերցրեցի (Եգիպտոսում վիսկին զիբիլ էր, ի դեպ), ծխախոտս կպցրեցի ու սկսեցի ես էլ կիսաձանձրացած տեսքով հետևել, թե ինչ է անում կապուտաչյա գեղեցկուհին։ Զարգացումներն իրենց երկար սպասել չտվեցին. քիչ անց գեղեցկուհուն մոտեցավ ակնհայտորեն կովկասյան ծագման մի տիպ՝ չաղ, մազոտ, բեղերով, Fila սպորտային շորերով ու несуразно հաստ ոսկե շղթաներով.
- Здраствуй, красавица՜, зачем скучаешь?, – երգեց ջիգիթը՝ տիպիկ ազերական ակցենտով։
- Здрасте-драсте, скучно, вот и скучаю.
- Айййй, красавица, хАчу тебя угАстить. Што хояИшь?
- Зайчик ты мой горный, у меня – ол-инклюзив, я сам кого хочешь, сколько хочешь, угощу.
- Эээээ, а меня не хочишь?
- Тебя? Нет, не хочу… даже угостить!
Ի զարմանս ինձ՝ ադրբեջանցին էլ գլուխ չդրեց ու սուսուփուս հեռացավ ու նաև դրանից՝ ես թույլ քմծիծաղով շարունակում էի խմել կոկտեյլս։ Նա, բնականաբար, նկատել էր, թե ինձ, թե իմ վարքը, ու քանի որ ինքն էլ միամիտ չէր, շատ լավ հասկանում էր իմ խաղը, իսկ ես հասկանում էի, որ նա հասկանում է։ Այդ իսկ պատճառով ես լուռ սպասում էի, քանզի գիտակցում էի, որ եթե նա կոնտակտի չգնաց, ապա ես ինչ էլ անեմ, դա եզրափակվելու է նրանով, որ պետք է գնամ ազեռի հետևից՝ մաքուր օդ շնչելով ու ցախ կոտրելով բավարարվելով։
- Ну что, молодой человек, вижу вы тоже хотите что то предложить…
- Можно и так сказать, – ժպտացի ես։
- А что вас держит?
- Ну разве что моя фантазия…
- Оооо, уже фантазии?
- Мадмуазель, не волнуйтесь, не эротические, а самые обыденные.
- И до чего же вы дофантазировались?
- До покера!
- … хаха, вы меня удивили… обожаю покер! На что сыграем?
- А интим предлагать можно?, – էլի ժպտացի ես։
- Ну если на то пошло, то можно. Моей ставкой буду я, а что поставишь ты?
- Себя предлагать можно?
- Да! Но вот мое условие: если проиграешь – предложишь себя, но не мне, а по объявлению. Обслужишь какую нибудь дамочку. Уговор?
- Хмммм, а ты я смотрю шальная. Уговор!
Ի՞նչ երկարացնեմ, ես ինքս իմ համապատասխան վերջույթին արկածներ էի փնտրում ու գտա։ Չէ, Մեվերիկ կինոյի պես չէր, սթրիթ ֆլեշին ֆլեշ ռոյալով չկրեց։ Ուղղակի քարտ չէր գալիս, բլեֆս էլ չէր անցնում, ու ես համառ դիմադրությունից հետո պարտվեցի, а карточный долг – свят! Ստիպված էի ընդունել պարտությունս, ու Ալյոնայի (էդպես էր անունը) հետ ամենայն լրջությամբ սկսեցինք մշակել իմ՝ մարմնավաճառ դառնալու պլանը։
Ասեմ, որ ահագին զվարճալի բան ստացվեց։ Որոշեցինք, որ Ալյոնան կլինի իմ սուծենյորշան ու որպես հյուրանոցի «հնաբնակ»՝ ինձ համար կլիենտ ման կգա։ Գինն էլ պայմանավորվեցինք, բայց բավականին երկար հումորային վիճելուց հետո, քանի որ ես ոչ մի կերպ չէի համաձայնվում մարմինս 200 կանաչից ցածրով վաճառքի հանել, իսկ ինքը պնդում էր, որ ես ինձ առնվազն երկու անգամ գերագնահատում եմ։ Էդպես էլ ասել-խոսելով երեկոն անցկացրեցինք ու ցրվեցինք մեր համարներով։
Հաջորդ օրը ես արթնացա կեսօրին հեռախոսի զանգից։
- Ну что, жигало, готов к работе?
- А что, наашла клиентшу?
- Еще какую, ты ее долго помнить будешь… Готовься принимать ее, будет у тебя через пол часика.
Էլ չհասցրեցի հարցուփորձ անել, միանգամից խոսափողը դրեց։ Միանգամից վազեցի լոգարան, սենյակը կարգի բերեցի, ինձ կարգի բերեցի ու սկսեցի սպասել պատվիրատուիս այցին։ Դուռը ծեծեցին մի քանի րոպե անց։ Ես անշտապ մոտեցա, հնարավորինս մաչոյական կեցվածք ընդունեցի ու բացեցի դուռը և…
Եվ ինձանից բավականին լուրջ կամային հատկանիշներ պահանջվեցին, որպեսզի միանգամից չփակեմ. մոտ մի հիսուն տարեկան, խեցգետնի պես կարմրած, անհեթհեթ платиновая блондинка-ն, որը կրծքեր ուներ նաև մեջքի վրա, կանգնած էր սենյակիս շեմին, ու այս մերձարևադարձային ժամկետանց նիմֆան ամենևին էլ ամոթխած տիկին չէր, միանգամից անցավ գործի. սկզբում ոտքից-գլուխ չափեց ինձ, գոհունակությամբ ճպպցրեց, «սեքսուալ» ժպիտ պարգևեց ինձ ու ներս մտավ։ Ինձ ոչինչ չէր մնում, քան ենթարկվել խաղի կանոններին…
Ասել, որ ինձ համար դա մղձավանջ էր, կնշանակի ոչինչ չասել, ու մինչև հիմա էլ զզվելով եմ հիշում իմ այդ «արկածը» և անիծում այն պահը, երբ որոշեցի սրամտություն դրսևորեմ՝ Ալյոնային անկողին քաշելու համար։ Չեմ մանրամասնելու, դեռ մի բան էլ ամեն ինչ անելու եմ, որ էս հիշողությունը մեջիցս ջնջեմ… Զզվելի էր, ու զզվանքս չէին մեղմում անկողնուս կողքը դրված նոր-նոր 100 դոլարանոց երկու թղթադրամները։
Երեկոյան կողմ հեռախոսս նորից զանգեց։ Վերցրեցի.
- Ну что, зайчик, готов обслужить следующую клиентку?
- Алена, я конечно понимаю…
- Я так понимаю ты хочешь отказаться платить по карточному долго? Ай-ай-ай, у нас же уговор действует до конца суток…
- Ладно, запускай свою очередную допотопную нимфоманку…
5 րոպե անց դուռս նորից ծեծեցին ու ես, անելով հնարավորը ներքին ահաբեկվածությունս թաքցնելու համար, արդեն ոչ այնքան խնամված տեսքով գնացի դուռը բացելու։ Բացեցի։ Ու սկզբում չհասկացա, թե ինչ է կատարվում. առջևումս Ալյոնան էր՝ իր կարճ շորտերով ու տոպիկով, կապույտ աչքերով ու ոսկեգույն մազերով։ Մի պահ անգամ գլուխս հանեցի ու միջանցքը զննեցի, որովհետև ինձ թվաց, որ հերթական «հաճախորդուհուս» է ուղեկցել։ Սակայն միջանցքը դատարկ էր, ու բացի Ալյոնայից մարդ չկար։
- Кого то ждешь?
- Ну как же, сказала ведь чтоб встречал очередную клиентшу!
- Ах, как некрасиво, как беспардонно! Не очередную, а экстраоирдинарную…, – խորամանկ ժպտաց նա ու, դեմքիցս տեսնելով, որ ես ամեն ինչ հասկացա, մռլտաց, – Ну что, жигало, мадмуазель хочет поюзать тебя…
The End
